Hallo

Wat ben ik blij dat ik deze site ben tegen gekomen zodat ik mijn verhaal kwijt kan.

Bijna 2 jaar geleden leerde ik mijnn vriend kennen. We vonden elkaar meteen leuk, en her was vanaf het begin af aan gewoon meteen raak. We hadden zo'n goede klik.. We konden echt onszelf zijn bij elkaar.
Het ging een tijd goed, totdat mijn vriend er bij zijn moeder uitgegooit werd en op straat stond. Ik heb ook niet bepaald een goede band met mijn moeder dus hij kon niet constant bij mij slapen, waardoor hij bij een vriend van hem moest slapen die een nogal asociale invloed op hem heeft. Hij begon zich wat anders te gedragen, zat heel diep in de put en was niet echt een goede vriend op dat moment. 4 maanden lang heb ik hem door deze periode gesteund, hij kreeg schulden en ik negeerde alles omdat ik wist dat alles beter zou worden. Ik heb zijn huis voor hem gezocht, alles opgeknapt terwijl hij werkte en ingericht. We besloten samen te gaan wonen.
Ook dit ging allemaal goed, ondanks hij toch wat schulden had. Hij begon daardoor steeds meer te werken.
Nu ga ik ongeveer 8 maanden vooruit.
Hij werkte 13 uur per dag, en maakte amper tijd voor me vrij. Ik denk dat hij een soort van overspannen raakte, ik maakte me oprecht zorgen om hem maar hij negeerde dat. Hij had amper aandacht voor me.
Dit vond ik niet leuk maar ook niet erg omdat ik wist dat hij gewoon van de schulden afwilde. Toch werd het me even te veel, omdat ik ook toe was aan wat aandacht. Ik maakte mezelf op een middag helemaal gek, pakte mijn spullen en ging naar mijn moeder. Omdat ik dacht dat het hem wakker zou schudden, weer naar me om zou kijken.
4 dagen later was ik terug, omdat ik hem miste en het totaal niet goed met hem ging zonder mij.

Vanaf dit moment is het helemaal fout gegaan. Het blijkt dus dat toen ik weg ging, ik hem zo diep gekwetst heb, dat zijn gevoel voor me steeds minder werd. 2 weken later was het weer raak, ik ging weer weg en hij vroeg me weer terug te komen. Wat ik deed. Een week later; weeeer raak.

Deze keer liet hij me alleen terwijl mijn moeder op vakantie was. Hij wilde niet zeggen waarom hij weg ging. Hij wilde niet met me praten, niks met me te maken hebben en me niet zien. Ik moest een week wachten tot hij me vertelde wat hij voelde.

Ik heb opgezocht hoe iemand zijn gevoel uit het niks kan kwijtraken, en er zijn zeker dingen aan te doen.
Ik weet gewoon dat mijn vriend niet zo is, hij kon geen dag zonder me.
Ik heb hem alleen heel erg gestalkt waardoor we nu niet normaal met elkaar overweg kunnen. Ik kon hem niet met rust laten uit paniek dat hij niet terug kwam.

Ik heb besloten hem gewoon te laten gaan, hoe moeilijk ik dit ook vind maar ik wil hem wel graag terug! Ik weet dat zijn gevoel niet weg is, dat kan ik zien in zijn ogen. What to do?!