Ik wil iets schrijven, maar ik weet niet hoe. Ik zit met een gevoel, maar ik kan het nergens kwijt en eigenlijk durf ik het ook nergens kwijt, vandaar dat ik hier weer in mijn weblog schrijf, hier is het veilig en zal geen bekende het lezen.

Twee dagen geleden, na ruim een half jaar kwam ik hem opeens weer tegen. Hij die me zo veel pijn heeft gedaan, me heeft gebruikt en me zoooo ontzettend slecht heeft behandeld. Ik heb maanden in een diepe put gezeten door hem, ik kon maanden niet meer normaal functioneren, en allemaal door zijn gedrag en wat ik van hem pikte. En 2 dagen geleden zag ik hem weer...ik schrok ontzettend, wist niet wat ik moest denken, waar ik moest kijken en hoe ik moest kijken. . En het was zo triest, hoe hij erbij liep, hoe hij zich gedroeg. Hij was erg dronken, het verbaasde me dat hij me herkende, zo dronken was hij. En toch....neeee ik wil het niet weten, ik wil het niet opschrijven, ik wil dat gevoel niet meer hebben, maar toch moet ik bekennen dat ik nog iets voelde. Geen liefde meer hoor, maar verdriet, pijn, ik had hem in elkaar willen trappen om dat gevoel eens kwijt te raken. Ik had tegen hem willen roepen dat hij zijn excuses aan moest bieden, verdomme stomme eikel!
Hij keek de hele tijd ontzettend kwaad naar me, ik heb hem uitgelachen, ik hoop dat hij het goed gezien heeft, want hij mag niet weten wat ik voelde, dat ik het nog steeds niet verwerkt heb.

Maar gelukkig draag ik het niet meer met me mee zoals een jaar geleden, weet ik dat ik me weer beter zal voelen nu ik het kwijt ben en kan ik weer gewoon verder met de hoop dat ik hem voorlopig niet meer zie...