Mijn ervaring was juist tegenovergesteld. Natuurlijk was het raar, onwennig en verdrietig, maar het heeft mij juist verder gebracht. We hadden elkaar al 2 maanden niet meer gezien of gesproken. De eerste ontmoeting was zeker niet ontspannen wat daarna nog een staartje had (hij wilde het contact echt verbreken naar aanleiding van die eerste ontmoeting). Daarop volgde een paar dagen later een tweede ontmoeting waarin we echt van mens tot mens gesproken hebben en dat heeft er bij mij juist toe geleid dat ik wat meer rust kreeg en wat meer vrede met de situatie. Ook was het onuitgesproken 'verbod' tot contact weg, waardoor het taboe eraf was en ik niet meer de behoefte voelde om toch nog even op weg naar huis langs zijn huis te rijden om te zien of zijn licht brandde, dat soort zelfkwellingssituaties. Iets wat 'verboden' is wordt extra aantrekkelijk. Hef je het verbod op dan zit je ineens niet meer dag in dag uit met de kwelling van het op je handen zitten omdat je hem wil bellen of sms'n. Ik kán hem nu weer bellen of sms'en, maar voel die behoefte nu véél zeldzamer.
Ik zie mijn ex nu zo ong. 1x per 3 a 4 weken voor een wijntje of een hapje en ondanks dat er nog veel gevoel zit en hij absoluut mijn systeem nog niet uit is, voel ik me hier écht beter bij! De relatie mag dan misschien niet gewerkt hebben, hij is nog steeds een special person in mijn ogen, iemand die ik graag nog ergens in mijn leven behoud. Hij houdt in het contact wel een gepaste afstand, wat denk ik ook wel goed is. Als er fysieke intimiteit bij zou komen dan zou ik nooit los van hem geraken.
Maar ik denk dat het van persoon tot persoon verschilt en dat ook je ex het moet kunnen handelen. Terug bij af? Bij mij dus niet gebeurd! Eerder een stap voorwaarts!