Ik weet niet waarom ik uiteindelijk besloten heb om me in te schrijven op dit forum, ik denk misschien omdat
ik graag open en eerlijk mijn verhaal wil doen zonder onze (gemeenschappelijke) vrienden er mee lastig te vallen
want ik geloof niet in slecht praten over je partner tegen gemeenschappelijke vrienden.
Onze vrienden zijn lief en geïnteresseerd, maar ik wil er liever niet te diep op in gaan bij ze.

Ik heb mijn man bijna 17 jaar geleden leren kennen toen we allebei begin twintig waren. Na elkaar een paar
keer gezien te hebben groeide er iets van verliefdheid en ontdekten we dat we veel dingen gemeen hadden.
We hielden van dezelfde muziek, van wandelen in de natuur, lange gesprekken, kortom, we hadden in elkaar
niet alleen iemand gevonden waar we verliefd op werden, in de loop der jaren werden we elkaars beste maatjes.

7 jaar geleden besloten we om te trouwen, we zijn allebei niet van die zoetsappige figuren dus trouwen moest
op dinsdag (want gratis) en ook geen feest, gewoon een lunch met vrienden. Geen huwelijksreis, maar gewoon een
weekendje noord Holland aan zee. Zo wilden we het allebei.

We hebben 17 mooie jaren gehad met ups en downs tot een jaar geleden.
Hij begon met zaterdagavonden werken, en met uitgaan met vrienden. Hij heeft mij inderdaad vaag genoeg
gevraagd of ik mee wilde, maar ik had die behoefte eigenlijk niet zo.

Vorig jaar hebben we een nieuwe auto gekocht om dit jaar weer eens naar Hongarije te gaan waar we in het begin
van onze relatie een paar jaar achter elkaar op vakantie zijn geweest, als avonturiers, geen planning, gewoon
de tent in de auto en gaan rijden en maar zien waar je de nacht kunt doorbrengen.

3 maanden geleden hadden we een woordenwisseling en ging hij stil de deur uit naar zijn werk.
Ik ben achter hem aan gefietst omdat ik niet de hele dag dit onuitgesproken "ding" mee wilde slepen.
Na een paar minuten kwam het hoge woord bij hem eruit, hij wist niet of hij nog van me hield en wist ook
niet of hij dat ooit gedaan had. Hij had spijt van onze relatie, spijt van het feit dat we 10 jaar geleden een huis
gekocht hadden en hij wist niet of hij het weer allemaal zó zou doen. En hij wilde scheiden...

Ik kon op dat moment niets anders uitbrengen dan oké dan is het over, later thuis kwam de klap pas.

Ik ben op de logeerkamer gaan slapen en hij in ons bed. De ene nacht was hij wel thuis, de volgende niet.
Soms hoorde ik de poort om 02:00 en hoorde ik hem thuis komen, maar er waren ook nachten dat hij helemaal
niet thuis kwam en ik me zorgen maakte over waar hij was en of er iets mis was.
Uiteindelijk heb ik hem gevraagd om uit huis te gaan, want dit was voor mij geen manier van doen, ik kreeg zelf
amper rust.

Hij is het huis uit gegaan en bij een vriendin ingetrokken.
Onze vakantie samen ging logischerwijs niet door, deze vakantie heeft hij met haar doorgebracht op onze
eigenlijke bestemming.

Na 2 weken belde hij me op of hij langs mocht komen om te praten. Ik was doodsbang, want iets in me zei dat
dit het gesprek zou worden dat het einde van ons samen zou betekenen, hij wilde praten over de scheiding.
Ik was die dag weinig tot niets waard, trillen en zenuwachtig maar tegen de tijd dat hij langs zou komen heb ik
het voor elkaar gekregen om mezelf bij elkaar te rapen.
Het gesprek ging totaal niet waar ik me op voorbereid had, hij begon te huilen en zei dat hij me mistte, ons leven en
ons huis, de tuin, onze poesjes, de rust, etc., etc..

We besloten om te scheiden maar als vrienden erdoorheen proberen te komen (iets waar ik nooit echt achter heb
gestaan want ik hou nog gewoon van hem als mijn man).

We zagen elkaar eens per week voor wat gesprekjes, luchtig en niets diepgaand.

Na een aantal weken sloeg de angst bij mij toe, ik was de liefde van mijn leven aan het kwijt raken!, mijn beste
vriend!, de man waar ik 90 mee zou worden...
Dus heb ik hem op zaterdagavond een bericht gestuurd met de vraag of alles dan echt verloren was en dat als er
nog een kans was om "ons" te redden, we dat moesten proberen en er anders een eind aan maken.
Ik hoorde niets en ben 's avonds met een slaappil maar naar bed gegaan. De volgende ochtend zag ik op mijn telefoon
een berichtje van hem waarin hij vroeg of als hij nu kwam (02:00) of we dan nog konden praten.
Ik heb het niet gelezen want ik sliep, en de volgende morgen heb ik er niet op gereageerd.

Ik ben op mijn fiets gestapt om een stuk te gaan fietsen maar aan het eind van de straat reed hij me bijna van m'n
fiets af. Hij stapte uit, liep op me af en pakte me vast. Ik vertelde hem dat we dit niet op straat moesten doen en
stelde voor dat we naar ons huis gingen om te praten.
Hij vertelde me dat hij ons nog een kans wilde geven, hij wilde thuis komen. We moesten weer een weekendje noord
Holland doen, terug naar waar we getrouwd waren, we moesten elkaar weer vinden.
Ik stelde voor dat hij er nog even over na zou denken, maar hij was resoluut, nee hij wilde diezelfde avond terug komen
en we gingen er voor vechten.

5 uur later kwam hij inderdaad thuis en ik zag aan zijn gezicht dat er iets mis was...
Hij kwam niet terug, hij zag niet hoe hij weer verliefd op me kon worden.
Ik vertelde hem dat hij spijt ging krijgen als haren op zijn hoofd... Zijn reactie ? 'Dat weet ik'.
Ik heb hem gevraagd om weg te gaan en dat deed hij zonder een verder woord.

Nu zit ik hier, drie maanden verder. Ik heb het contact met hem verbroken, want ik ken deze man niet meer.
Ik ben niet goed genoeg en ons leven samen stelde niets voor. Ik heb hulp voorgesteld, therapie om hier doorheen
te komen, maar daar wil hij niets van weten.

Ik voel vooral verdriet om het verlies van mijn maatje en de man waar ik van hou, maar ook boosheid omdat ik nu
te maken heb met iemand die ik niet ken. De laatste paar keer dat ik hem zag vroeg ik mezelf in m'n hoofd al steeds
'wie ben jij in godsnaam?' Hij zondert zich af van vrienden, zijn ouders, zijn zus. Ik ken deze man niet.

Niemand heeft het antwoord... maar het is wel fijn denk ik om zo mijn verhaal kwijt te kunnen, anoniem.