Gisteravond kwam hij zijn post halen. Ik had er een kaart bijgedaan met hoe ik me voel. Hij zou hem straks wel lezen, maar daar had hij waarschijnlijk geen tijd voor, want hij ging naar huis. Daar is zij zolang zijn ouders op vakantie zijn. Ben blij dat ze allebei geen eigen huis meer hebben. Deze gedachte slaat nergens op, want ze zien elkaar toch wel, maar ja. Ik vroeg of hij nog van me houdt. Hij zei niet meer op die manier en zeker niet genoeg om bij je terug te komen, maar dat wist je al. Ik weet het wel, maar begrijp het niet. Hoe kan dit na al die jaren. We hadden het toch goed samen in ons huisje. Hij zei ook nog dat hij een leuke tijd met me heeft gehad. Waarom ga je dan weg vraag ik me af. Ook zei hij hoe kan ik het je duidelijk maken. Moet ik soms tegen je gaan snauwen, want nu ik normaal tegen je doe denk je volgens mij alleen maar dat ik terugkom. Tuurlijk ik hoop nog steeds. Liefde kan toch niet zomaar overgaan. Hij doet nu alles met haar wat wij deden net of ik nooit bestaan heb. Ze gaat mee naar familie, naar de bruiloft van zijn moeder en zelfs al een week nadat hij weg was en ik niet wist dat hij met haar was zijn ze samen naar het plaatsje in Belgie geweest waar wij altijd kwamen. Heeft hij geen herinneringen ofzo. Had hij niet ergens anders heen kunnen gaan? Plaatsen zat toch? Ik voel me echt vervangen. Wat blijft dit pijn doen!!!