Gisteren heb ik een signaal gekregen dat het wel degelijk beter met me gaat. Voor het eerst sinds lange tijd heb ik weer staan juichen bij een doelpunt van mijn favoriete voetbalclub. Lange tijd kon het me helemaal niks schelen of mijn club nou won of verloor, maar toen Alex gisteren vijf minuten voor het einde van de wedstrijd die bal genadeloos binnen kopte was ik oprecht blij. Het mooie was dat ik me dat op dat moment ook realiseerde. Het was een apart gevoel, maar ik besloot me gewoon over te geven aan de vreugde in het stadion.

Wel is het zo dat ik nog steeds alles heel goed kan relativeren. Sinds de breuk, nu zo'n 8.5 maand geleden, is alles een stuk minder belangrijk en zolang ik niet volmaakt gelukkig ben zal dat ook wel zo blijven. Als mijn club gisteren had verloren had ik daar ook heus niet wakker van gelegen. Maar relativerend vermogen hoeft natuurlijk ook geen negatieve eigenschap te zijn. Alles wat ik in de afgelopen 8.5 maand geleerd heb kan me wellicht in de toekomst nog goed van pas komen.

Voorlopig houd ik me vast aan het positieve punt (of beter gezegd 3 punten) van gisteren en gaat de zoektocht naar het geluk nog altijd verder.