Hoi diep, met de kinderen, alles gaat vanzelf, als je vanuit je hart leeft. Praat met je dochtertje vanuit je hart en ziel, dat begrijpen kinderen, ze voelen dat je van hen houdt. Ik heb hem geknuffeld, omhelsd, getroost, vanuit mijn hart, en gezegd dat zowel pappa en mamma van hem houdt. Ondanks alles wat er is gebeurd, die ruzie, dat het wel over gaat, dat hij niet bang hoeft te zijn, dat we hem nooit zullen verlaten. En dat het wel goed komt. Het gaat erom dat hij mijn emoties voelt, dat ik die ook deel met hem, mijn hart en ziel, dat is het enige wat telt, voor de kinderen. Doe het vanuit je hart en ziel, je dochtertje begrijpt je, ze hoort aan je stem, dat je verdriet hebt, maar dat is niet erg, het stelt hen juist gerust, dat je ook je gevoelens met hen deelt. Dat pijn en verdriet ook erbij horen in het leven, dat we daar niet bang voor hoeven zijn, niet voor hoeven te schamen, ook al zijn we volwassen, in ons hart zijn we eigenlijk allemaal nog hetzelfde gebleven, een kind, ons kinderhart moeten we niet vergeten... Heb deze blog ook met traantjes geschreven, niet vanwege mijn pijn en verdriet, omdat ik vanuit mijn hart schrijf, deze durft te openen, en enorm blij en dankbaar ben met mijn lieve kinderen en aan hen moest denken. Zoals ik wel vaker traantjes moet laten hier, niet alleen vanwege pijn en verdriet, maar ook vanwege vreugde, eyeopeners, steun en begrip van de lieve lotgenoten, en ik schaam me daar ook niet voor.
Trouwens, kinderen zijn erg veerkrachtig hoor De volgende dag ging hij gewoon vrolijk met mama mee, naar het park, alle kids samen, met die ander, en ze zijn gelukkig. Dus troost je dochter met je hart, en ze speelt daarna weer vrolijk verder. Geldt ook voor jou, heb verdriet, deel je pijn en verdriet, en ga daarna verder met je leven, vol levensvreugde, niet meer bang voor pijn en verdriet, want dat hoort erbij, bij ieders levenspad, met een lach en een traan...

Veel sterkte!

Mr Bean