Ik lees net het verzoek voor positieve verhalen en dat zette me aan het denken. Nu begin mei, dus ongeveer 5 maanden terug (1 week voor de kerst) besloot mijn vriendin, waar ik toen ongeveer 8 jaar mee samen was ermee te stoppen. Ineens stond ze in de woonkamer met een koffer, en paar minuten later was ze weg.

Ik had toen echt geen idee hoe ik er 5 maanden later, nu dus, bij zou zitten, kon nog niet eens verder dan 5 minuten nadenken. Was compleet van de wereld, ineens alles kwijt mijn maatje, mijn woning (die grotendeels haar eigendom was, dus moest ik eruit), mijn leven (althans zo voelde het).

Deze maanden zijn een ware openbaring geweest voor me, en kan met eerlijkheid zeggen dat ik nu weer begin te leven. Als je door zo'n diep dal gaat, ga je echt opnieuw jezelf evalueren. Ik kwam toen op een punt dat ik het niet meer zag zitten, vluchte in eten, drinken en roken, soms zelf avonden zat te blowen, dat voor iemand van 27! Ik bedacht me op zo'n avond ineens dat ik ofwel nu mezelf kon oprapen en er iets positiefs van maken, ofwel nog maanden kon blijven hangen in deze luie, ongeinspireerde mood. Nu dus gestopt met roken, elke dag aan het sporten, goed aan het eten, en na 10 bezoeken aan de psycholoog ook geestelijk weer in balans aan het komen. Hoor van heel veel vrienden, die me al 10 jaar kennen, dat ik de laatste tijd zo'n fijn, ontspannen en relaxt persoon ben geworden.

Zo kwam ik er dus achter dat die relatie me verstikte en mijn hele ontwikkeling en groei al jaren terug tot een stilstand zijn gekomen. Het voelt zo enorm machtig om dat nu te kunnen inhalen, heerlijk.

Laten we eerlijk wezen, tuurlijk mis ik mijn meisje, mijn maatje, en zijn er avonden dat ik heel erg moet huilen. Maar het is hanteerbaar en overzichtelijk geworden, ten opzichte van de overweldigende, chaotische maanden toen het net gebeurd was. Ik ben er echt nog niet overheen, en misschien ook nog niet klaar voor een nieuwe relatie, maar het grootste leed is absoluut wel geleden.

Voor alle mensen voor wie de pijn echt nog vers is, of die het niet meer zien zitten, hoop ik dat dit verhaal enigzins hoopt geeft. De dag dat ze het uitmaakte was met zekerheid de ergste dag in mijn leven, maar de afgelopen maanden waren misschien ook wel de bevrijdenste en helderste die ik ooit heb meegemaakt. Ik weet weer wie ik ben, wie ik kwijt ben geraakt door te veel compromissen in te veel nare ruzies. Het komt dus uiteindelijk echt goed!

veel sterkte,
Joris