With tears in my eyes.... I don't love you but i always will... Al 6,5 jaar..
Wat ik voor hem voel heb ik nog nooit gevoeld. Het is zo intens.. Zo dualistisch.. Mijn kracht maar tergelijkertijd ook mijn zwakte. Mijn geluk maar ook mijn verdriet. Zonder hem is mijn leven niet compleet maar ik zet door want ik weet vroeg of laat komen we elkaar weer tegen. Het doet pijn die afstand tussen ons maar het geeft me ook de kracht om te groeien. Hij geeft me de kracht om te groeien of hij er nu is of niet...

Mijn denken overheerst mijn gevoel.
Mijn hart weet dat wat er tussen ons is echt en puur is.. Dat we een band hebben die niet te breken is.. Dat we tweelingszielen zijn.. Dat we bij elkaar horen.. Dat ik zielsveel en onvoorwaardelijk van hem hou en hij van mij... Dat ik niet moet twijfelen of me zorgen hoef te maken.. Dat we altijd een deel van elkaars leven zullen zijn.. En dat, ookal is er soms die afstand, we altijd bij elkaar zullen komen.. De aantrekkingskracht tussen ons is te groot om elkaar voor altijd los te laten.. Aantrekkingskracht die sterker is dan onszelf.. Sterker dan onze aardse verbinding.. Die bepaalt is door een grotere kracht in het universum...

En dan heb je mijn denken, mijn ego die het soms van me overneemt.. Die me zegt dat we niet bij elkaar horen. Dat hij niet iets voor mij is.. Hij is ook totaal mijn type niet.. Hij kan me niet geven wat ik nodig heb... Het is onmogelijk om samen te zijn.. Het kan gewoon niet.. Onze werelden zijn zo verschillend...

Maar toch... Doorheen onze verschillen vinden we onszelf terug in elkaar.. Hij geeft me een rust die ik bij niemand anders ervaar... De rust die ik ook bij hem zie als we samen zijn.. De rust die iedereen bij ons ziet als ze ons zien.. De gevoelens voor elkaar die we al jaren ontkennen maar die zelfs het kleinste kind ziet... Overal waar we komen.. Overal waar we gaan.. Zonder iets te zeggen.. Zonder iets te doen.. Voelen ze die band tussen ons... Die band.. Die connectie die we ook voelen.. Die ons soms bang maakt omdat onze ratio het van ons overneemt... En dat resulteert dan in die afstand tussen ons...

Die afstand waarvan mijn ratio zegt dat het nodig is maar mijn gevoel het pijnlijk maakt.. Die afstand die ik zelf wou maar het me niet lukte.. Die afstand die hij uiteindelijk zelf genomen heeft en nu zo een pijn doet.. Zijn gevoel die weer de bovenhand nam en daardoor weer toenadering zocht.. Iets wat ik zo graag wou.. Maar mijn verstand nam het weer over waardoor die afstand er weer is gekomen voor hij helemaal weg was.. Die afstand die zo een pijn doet en die ik met mijn ratio zo nodig vind... Ik weet (mijn verstand) dat het even moet om te kunnen groeien maar mijn hart spreekt me tegen...
Tjah... Het dualisme die er al jaren is tussen ons... Zo moeilijk... Ik vraag me af of er ooit een tijd komt dat we niet meer met ons ratio zullen denken maar ons hart zullen laten spreken....

Als afsluiter dit prachtige nummer....