Hallo allemaal, ik ben nieuw hier en wil mijn ei kwijt omdat ik het met, zo goed als, niemand kan delen. Ik wil het van mij afschrijven, en misschien zijn er wel mensen die nog tips hebben? Anders is mijn verhaal, voor mensen die in een soortgelijke situatie zitten, misschien een steun in de rug.

Na een af en aan relatie van zo'n 3 jaar heb ik vanavond een poging ondernomen het contact te herstellen met mijn vriendin maar dat liep uit op een ramp voor mij. In deze afgelopen 3 jaar is er zeer veel gebeurd, een familielid overleden na een lang ziekbed, een langdurige relatie die is verbroken en een bijbehorend huis dat verkocht moest worden, en natuurlijk nieuwe woonruimte zoeken en inrichten. Allemaal eigenlijk in een sneltrein vaart. Vlak voor deze periode heb ik deze nieuwe vriendin leren kennen en ze heeft altijd voor mij klaargestaan, letterlijk en figuurlijk. In deze periode was ik nogal wispelturig en niet erg standvastig door alles wat zich in mijn directe omgeving op dat moment afspeelde. Hierdoor heb ik niet altijd voor haar klaar kunnen staan, maar ze hield zo veel van mij dat ze dat voor lief nam en ze hoopte op betere tijden. Deze betere tijden kwamen er wel, maar werden verstoord door gemengde gevoelens en invloeden van buitenaf zoals twijfels en eventuele acceptatie door mijn familie. Gedachtekronkels gingen een rol spelen en dit heeft, in deze 3 jaar, ervoor gezorgd dat ik de relatie steeds afbrak, maar ook steeds weer terug kwam. Dan weer voor korte tijd, dan weer voor langere tijd. In totaal 5 keer.

In deze zelfde periode heb ik ook hulp gezocht bij een psycholoog welke mij heeft bijgestaan in het hele proces van het verlies van het familielid, de breuk van de langdurige relatie en ook mijn gedrag naar mijn nieuwe vriendin. Dit heeft uiteindelijk geresulteerd in de 5e breuk welke medio juni van dit jaar heeft plaatsgevonden en dit was wederom mijn keuze. Bij deze breuk heeft mijn nieuwe vriendin gezegd dat ik nooit meer bij haar terug hoefde te komen omdat ze inmiddels zo gekrenkt was door mijn gedrag naar haar.

We zijn nu zo'n 5 maanden verder en het enige wat ik de afgelopen 5 maanden heb gevoelt is het gemis van haar als persoon, haar liefde, haar warmte?¢‚Ǩ¬¶. Ik mis ?¢‚ǨÀúons'! Je keert dan in jezelf en gaat opzoek wat dat gevoel precies is en inhoud. Voor mij is het duidelijk, ik wil haar terug voor de rest van mijn leven, ik wil oud met haar worden. In de 3 jaar hebben we samen heel erg veel meegemaakt en we zijn zeer diep gegaan. Pas nu realiseer ik mij wat voor een schoonheid er bij deze vrouw van binnen zit, hoeveel liefde ze heeft gegeven op de momenten dat ik het nodig had en ik het haar op dat moment niet kon geven. Ik voel de pijn die ik haar heb aangedaan. Ik voel haar verdriet heel diep van binnen. Ik ken haar goed genoeg te weten dat ze altijd van mij zal blijven houden, en ik van haar "no matter what".

Omdat ze in juni heeft aangegeven mij niet meer te willen zien, zijn de mogelijkheden tot communiceren zeer beperkt. Je bent dan aangewezen op telefoon, sms en msn. Het liefste bespreek je dit soort dingen natuurlijk face-2-face. Uiteindelijk heb ik dan toch weer contact gezocht en er is telefonisch gesproken, maar vooral veel via MSN. Wat is dat een naar medium om dit soort dingen te bespreken, maar het was niet anders. In mijn gesprekken met haar werd al snel duidelijk dat ze nog steeds zeer verdrietig is en ook erg kwaad. De gesprekken liepen steeds uit op oude verwijten en eerdere dingen die ik had gedaan of gezegd. Natuurlijk begrijp ik dat, en snap ik de woede ook, maar de liefde voor elkaar zou toch alles moeten kunnen overwinnen? In de 3 jaar hebben we wel eens gesproken over trouwen, maar dat is nooit doorgezet omdat het bij mij gewoon nog niet helemaal lekker zat. Ik was er toen nog niet klaar voor.

Na een zelfanalyse ben ik er achter wat ik wil, en dat is met haar trouwen en samen oud worden. Alleen hoe pak je dat nou aan in deze ohzo verstoorde situatie zonder haar nog meer pijn te doen?¢‚Ǩ¬¶ In de hoop haar te overtuigen dat alles nu goed is en ik serieus voor haar wil kiezen en dat we samen oud kunnen worden, hebben we veel gesproken en heb ik haar uiteindelijk een aanzoek gedaan om met mij te trouwen. Dit leek voor mij de enige manier om haar kenbaar te maken hoeveel ik om haar geef, hoe veel ik van haar hou! De woede of de trots van haar is sterker dan ik dacht. Ze zegt dat ze mij niet meer wil zien, terwijl ik er voor de volle 100% van overtuigd ben dat ze dit ook wil. Het feit dat ze mij niet meer wil zien kan natuurlijk 2 dingen betekenen, of ze is serieus woest en gekrenkt (wat ik zeer goed begrijp), of ze wil mij niet meer zien omdat ze bang is haar trots te verliezen en weer te vallen voor mij. In elk geval heeft ze duidelijk gemaakt dat ik maar alleen door moet met mijn leven, dus zonder haar. Ik heb mijn kansen immers al gehad en heb ze allemaal verspeelt. "Je komt t.z.t. wel iemand anders tegen waarmee jij je leven zal delen" zei ze. Niets lijkt meer bespreekbaar, het lijkt helemaal definitief stuk.

Nu voel ik nog meer dan ooit haar verdriet en pijn, samen met mijn verdriet en pijn. Ik ben er werkelijk stuk van, hoe heb ik zo stom kunnen zijn! Waarom? Ik mis haar, ik hou van haar. Wat kan ik doen? Ik wil haar terug?¢‚Ǩ¬¶ voor altijd!

Lieverd als je dit ooit leest, jij weet wie ik ben, en jij weet dat het over jou gaat, ik vergeet je NOOIT, jij zit veel te diep van binnen, voor nu, voor straks, voor altijd?¢‚Ǩ¬¶ M&M Forever?¢‚Ǩ¬¶