Hallo mensen... bedankt voor jullie lieve berichtjes.
Nu weer ff van mij afschrijven. De titel zegt het al.. ik ben een vrouw die enorm kan lijdenonder PMS maar in combinatie met liefdesverdriet is het killing...Wat is dit een worsteling zeg, alle emoties zijn ineens zo heftig en scherp voelbaar.

Ondanks alles gaat het wel ok. Ik heb mijn ex afgelopen donderdag gesproken en werd weeeeeeeeeeer geconfronteerd met de breuk.. een definitieve breuk. Hij heeft ook al weer ( na 2 weken, wat een grap) een vriendin.. (zegt hij)... Hij gaat nu alle positieve energie in haar stoppen. Ik ben voor mij doen vrij relaxed gebleven en heb hem veel geluk gewenst. Ik heb zelf aangeven dat er nu geen ruimte is voor een andere relatie en dat ik eens flink de komende periode aan mijzelf ga werken. Dat vond hij wijs..(de eikel). Mijn beeld over hem is aan het veranderen, ik vind hem zo onvolwassen... dat is in deze fase een (mini) afknapper. Ik had wel gedacht dat hij een wijze en volwassen genoeg was om eerst een fase van solo, ook voor zelfontplooing en inzicht, zou inlassen ipv gelijk met een andere vrouw al weer in een relatie te zitten, dat getuigt van vluchtgedrag en onvolwassenheid. Anyway... dat is zijn zaak.

Nu focus op mijzelf. Ik zit nu in fase van een soort acceptatie... de behoefte om hem te spreken en hem te overtuigen van 'ons' is bijna voorbij. Ik begin nu steeds te realiseren dat de relatie voorbij is en dat het noooit meer wordt wat het was. Het doet nog wel pijn, maar ik vecht er niet meer tegen.
De weekenden zijn een hel. Ik merk dat ik elke weekend overladen wordt door eenzaamheid. Eenzaamheid en angst. Wat nu? Voorheen zou ik dit projecteren op hem... : laat ik hem ga weer bellen, misschien valt er nog wat van te maken. Nu niet. Het is de harde realiteit... ik ben alleen, ik voel me eenzaam en heb weinig vooruitzichten. Ik heb zo enorm behoefte aan liefde en genegenheid. Maar om nu te gaan daten...nee.. dat zou niet goed voor mij zijn. Ik moet ophouden met de leegte proberen te vullen met relaties....ik moet het met mijzelf doen. Tja.. er valt alleen zo weinig te doen in mij eentje.
Liefdeverdriet kost me enorm veel energie, helaas is het iets wat ik niet zomaar kan uitschakelen. Ik ben gewond en moet genezen. Maar ondertussen lijkt het alsof het genezingsproces wordt gestagneerd door de eenzaamheid en angst of hoort dat juist bij genezen??? hmmmmm Zou ik ooit weer gelukkig kunnen worden?? Zou ik ooit weer kunnen opstaan zonder het onbehagen gevoel? Ik weet het niet. Misschien wel, maar misschien ook niet. Ik moet het hier mee doen. Laat het leven maar komen...... in welke vorm dan ook. Ik leef het wel, al is dat ongelukkig.