Hoi, ik ben Brian ben 22 jaar en wil graag mijn verhaal met jullie delen om het zo van me af te schrijven en misschien wat tips te krijgen hoe ik er mee om moet gaan.

Ik had sinds 1 jaar en 5 maanden een hele lieve vriendin van 20, we hebben elkaar leren kennen bij een benzinestation waar zij werkte.
Na veel moeite heb ik haar nummer zien te bemachtigen en heb met haar afgesproken.
Vanaf de eerste dag hebben we nooit meer een dag zonder contact gehad en het verliep allemaal heerlijk en fijn.

Vrienden en familie vonden het een schat van een meid en zagen ons ook nooit meer uit elkaar gaan. Waar ik was was zij en andersom. Ze had eigenlijk niet echt vrienden meer door een wisseling van school en was daarom altijd bij mij.

Na ongeveer een jaar relatie kreeg ze een nieuwe vriendengroep waar ze regelmatig mee optrok en ik vond dit opzich niet erg alleen moest ik er wel aan wennen dat ik haar ineens moest delen.

Nu na 1 jaar en 5 maanden hadden we onze eerste echte ruzie, we hebben er de dag er na over gepraat nadat zij er met haar moeder over gesproken had. Alles leek weer koek en ei en ik zag nog niks aankomen dat het fout zou gaan.
De week er op was ze ziek en voelde zich beroerd dus ben ik vaak bij der thuis geweest om haar een beetje te steunen. Ze kon niks maar toen der vriendengroep af wilde spreken kon ze er ineens wel heen... Ik heb hier maar niks over gezegd en heb het laten gaan.

Precies een week na ons gesprek op zaterdag werd ik 's morgens wakker en had ik een berichtje van der gekregen met dat ze wilde praten omdat ze niet lekker in der vel zat en alles niet meer zo zag zitten,..

Ik ben naar haar toe gegaan, ze kwam huilend de deur uit gelopen en haar moeder stond voor het raam.. Ze vertelde me dat ze nagedacht had en met der moeder gesproken had en plotseling vertelde ze mij huilend dat het over was. Dit kwam voor mij als een enorme klap, juist omdat ik de weken er voor nog der lieverdje en der schatje was. Ze had zelfs tegen mijn moeder nog gezegd dat ik voor haar de ware was.

Ze maakte het uit omdat we te verschillend waren en zij zag de toekomst heel anders dan dat ik hem zou zien. Ik kwam bijna niet bij haar thuis(, puur omdat ik het druk had met fulltime baan en van alles, ook dit is voor haar een probleem geweest, ik begrijp goed dat ik vaker bij haar had moeten zijn).. We deden te weinig leuke dingen, en ze had het eerste jaar van onze relatie nooit echt haarzelf kunnen zijn omdat ze altijd met mij mee ging omdat zij niemand had. Zij gaat elke zondag naar de kerk maar ik ben bijna nooit mee gegaan, ik weet dat dat voor haar ook een issue is geweest. Ze zou er over na gaan denken of het de juiste beslissing is geweest.

Nu (1,5 weken later) houdt ze vol dat het de juiste beslissing geweest is, ze houd heel veel van me en geeft heel veel om me zegt ze keer op keer, 'maar dat is niet genoeg voor een relatie' komt er dan achteraan.. Ze heeft me nooit pijn willen doen maar ze kan niet met mij door omdat ze er niet volledig achter staat..... Ik beloof haar alle dingen anders aan te pakken maar ze blijft volhouden er niet achter te staan.. Ik heb haar net een berichtje gestuurd met alle dingen die ik anders zou doen, wat ik terug krijg is "Ik weet wat je allemaal anders zou doen brian, maar ik sta achter mijn keuze het lukt niet meer ik zou heel graag willen dat ik het gevoel weer had dat ik ervoor wil gaan.. maar dat heb ik niet.. sorry dat ik je de kans niet geef.. maar verder gaan met het idee het idee dat het niks wordt heeft geen zin"..... en zo zijn er nog heel veel berichtjes... wat moet ik hier nu mee.? Kan dit nog goed komen?