4 en een halve week geleden is mijn partner plotseling weggegaan. Na escalatie van een ruzie. Hij was het zat, had er geen zin meer in, wilde uit elkaar. Zogenaamd om na te denken zei hij tegen de kinderen. Tegen mij schreeuwde hij het uit: dat hij een hekel aan me had, al jaren eerder had moeten gaan en alleen verder wilde.
Ik was perplex. Ondanks dat het niet perfect is had ik dit niet verwacht. Hij had eerder weleens aangegeven dat hij moeite had met mijn boosheid, en meer behoefte had aan vrijheid. Maar niet zo duidelijk dat het hem zo hoog zat. Hij kan niet tegen conflicten, loopt ervoor weg. Trekt zich terug in zijn hobby. Met als gevolg dat de spanning dan juist oploopt.
Na 34 jaar sta ik er opeens alleen voor. 2 pubers van 17 en 20 en het gewone leven wat door moet. Ik ben doodop inmiddels. Ik slaap slecht, lig 's nachts te malen omdat ik er overdag de tijd en rust niet voor heb. Hij wil niet meer en wil het allemaal zo snel mogelijk geregeld hebben. Wil een eigen woning want het tijdelijk wonen/logeren bij vrienden of familie begint nu zo onderhand ook zijn nadelen te hebben. Grotere reisafstand naar zijn werk en de afstand tot onze woonplaats is ruim 1 uur rijden. Dat is niet handig als hij met de kinderen wil afspreken. Aan mijn gevoel wordt compleet voorbij gegaan. Hij heeft niet alleen mij verlaten maar ook de kinderen. Wat voor voorbeeld geef je dan af als vader? Als je er geen zin meer in hebt dan doe je geen moeite meer om eraan te werken, loop je gewoon weg en laat alles achter.
Hij wil niet meer en ik weet niet meer wat ik wil. Te moe om na te denken soms. Over 3 weken heb ik vakantie. Van de ene kant fijn om even niets te moeten maar van de anderen kant ook geen ontkomen meer aan om geconfronteerd te met jezelf en hoe het verder moet... Zo ontzettend verdrietig, gekwetst en verbijsterd ben ik achter gebleven. Op alle fronten sta ik er opeens alleen voor. En hij: hij gaat leuke dingen doen. Ook al zegt ie van niet. Ik zie het aan de bankgegevens: uit eten, kroeg, film, winkelen etc. Hij geeft veel geld uit ook. Soms ben ik ook boos maar dat kan ik nergens kwijt. Hij "kan er niet meer tegen" en de kinderen kunnen er ook niets aan doen. Bijna alles ben ik opeens kwijt: mijn relatie, gezinsleven, inkomen, toekomst, rust en vakantie. Het enige wat ik nog heb zijn de kinderen en het huis. En gek genoeg mis ik hem. Hij die me zo in de rug heeft aangevallen....Hij die alles van me weet en me aanvalt op wie ik ben. De minder leuke kanten niet kan accepteren.