Verstandelijk weet je dat je iets van je leven moet maken, dat de tijd die je hebt op de wereld kostbaar is en dat je die goed moet invullen. Ik, ik hang alleen maar op de bank! Haha ja het is echt zo, ik kom tot niks! Heb nergens zin in, ben ontzettend passief. Een vriendin kwam mijn expartner op een datingssite tegen, we zijn nog geen maand uit elkaar. Ik heb hem gevraagd waarom zo snel al, en hij zegt dat hij geen zin heeft opm alleen te zijn. Ik weet niet zo goed wat ik er van moet denken, voel me niet meer zo speciaal, zo inwisselbaar maar aan de wist ik dat dit heel snel zou gebeuren, dat was de vorige keer ook zo, ik ken hem. Was uiteindelijk een fijn gesprek en we hebben er ook nog om zitten lachen ook nog. Ik geloof wel dat we hele goeie buddys zijn geworden door de jaren heen. Het maakt me niet meer uit wat hij doet, als hij maar wel de goede beslissingen blijft maken wb ons kind.
En nu ik nog, heb het gevoel dat het leven aan me voorbij gaat, dat ik een toeschouwer ben, en dat alle levensenergie uit me vertrokken is. Ik weet ook niet waar ik moet beginnen, een kastje opruimen lijkt een opgave, een kastje! Mijn lichaam is pijnlijk en voel me doelloos, en ik pieker me suf over de eerdere relaties die stuk zijn gelopen. Iets doe ik niet goed, iets gaat er grandioos mis waardoor ik in dit soort situaties kom. Ben nu een alleenstaande moeder, hoe heeft het zo kunnen lopen? Heeft het dan met je jeugd te maken, of heeft het te maken met de moderne tijd dat zoveel relaties stranden. Hoe kan het bij andere ook klote zijn maar toch elke keer na een ruzie weer goed komt, waarom bij ons niet en bij hun wel. 3 relaties precies bij de 7 jaar aan het einde gelopen, er moet toch iets zijn wat ik niet goed doe, ik bedoel, kan wel altijd de schuld bij de ander leggen maar ik geloof dat het tijd wordt om een reis te maken naar binnen.