'Liefdesverdriet is de pijnlijk bevalling van een nieuwe mens'.

Het is voor mij niet alleen prettig om hier te lezen, maar het zorgt er ook voor dat ik over mezelf nadenk en dat kan me soms weer een heel goed gevoel geven. En daar ben ik blij om, want ik kan minstens even vaak of vaker slecht over mezelf denken. Dus maak ik van dit moment even gebruik om een stukje naar mijn blog te kopieren dat ik als reactie op een ander net geschreven heb.
Is voor mezelf fijn om terug te lezen als ik weer eens in een donker moment blijf steken en denk dat het nooooit meer goed komt.

Hoe vaak ik wel niet liefdesverdriet gehad heb! Van verschillende grote liefdes. En inderdaad, wennen doet het nooit. Alleen weet ik dat het over gaat en dat er een moment komt dat er weer een andere liefde in mijn leven stapt en ik mijn vorige liefde achter me kan laten. En onder 'achter laten' versta ik dat ik die liefde een plek kan geven.
Die wetenschap, dat het slijt, maakt voor mij de pijn niet minder, misschien iets draaglijker.

Al dat liefdesverdriet heeft me ook heel veel opgeleverd. Na een enorme inzinking komt er altijd weer een moment dat ik heel erg actief word en een miljoen dingen ga ondernemen. En dan kan ik me altijd enorm vrij voelen. Dat ik kan kiezen en bepalen hoe mijn leven eruit ziet en dat ik zo gelukkig kan zijn met mezelf alleen, daar kan ik heel veel kracht uit putten.
Goh, wat een positief praatje. Ik word er helemaal blij van.
Ik heb na een enorme kaa-uu-tee periode ook eindelijk het gevoel dat ik er weer bovenop krabbel.