Nou ik ook maar dan

Mijn relatie is na ruim 6,5 jaar al ruim 3 mnd ten einde. Onverwacht maar toch ook niet...maar pijn doet het. De ene dag wat minder als de andere, maar god ik ben er nog lang niet overheen!!!

We woonden 2 jaar samen van de ruim 6 jaar. Hij heeft nooit alleen gewoond (altijd bij zijn moeder, maar ik wil ook weer niet zeggen dat het een moederkindje was, want hij was behoorlijk zelfstandig). De laatste tijd waren we 'samen' naar een huisje aan het kijken. Ik weet nog steeds niet of het nou aan mij ligt, maar ik had het gevoel dat hij niet echt wilde. Hij keek wel, hij had het er wel een beetje over op het werk, maar we spraken er nooit echt samen over. Misschien verwachtte ik ook wel te veel van hem, want ik was er heel erg mee bezig en hij in mindere mate. Nou ja van huisje kopen is niet meer gekomen. De week ervoor hadden we nog een huis bekeken, maar na een zeiluitje van zijn werk kregen we ruzie en dat escaleerde. Toen heeft hij er een punt achter gezet.
Nou ja hij ging weg, naar zijn moeder. Hij kwam ' s avonds wat spullen halen voor zijn werk. Hij zat op bed en en zei: kan beter blijven, want morgen moet ik toch weer bij mijn moeder weg (apart verhaal, maar ondertussen is dat weer goed gekomen). Ik wilde hem zo graag omhelzen enzo, maar ik wist van mezelf dat het te ver was gegaan en dat we moesten praten, want anders zou het echt niet goed gaan. Nou ja hij ging dus weg. Volgende dag kwam ik thuis en hij had meer spullen meegenomen...opvallende dingen. Ik wist dat het over was, maar geloofde het zelf nog niet. Ik belde hem op een paar dagen later en hij was druk. Strandfeest van zijn werk, moest iemand gedag zeggen dus drukte mij weg, wilde weer naar zijn gasten toe want dat was onbeleefd. Nou ja.... Vanaf toen is hij alleen maar drukker dan ooit geweest met zijn werk. Nam op als hij met iemand anders in de auto zat (carkit ook erg leuk). Ik heb hem trouwens niet vaak gebeld hoor, maar je wilt toch weten hoe het zit. Zo raar dat alles inneens wegvalt, maar goed weet zelf ook wel dat het niet alleen maar met hem te maken heeft. Hij is sindsdien steeds botter geworden. Kwam erachter dat hij binnen 2 weken zelf een huis had gekocht (van een vriend van hem). Auw dat doet heel zeer!. Uiteindelijk belde hij me nog een keertje om af te spreken, maar had een beetje het gevoel dat dat door een vriend van hem kwam, omdat hij het niet ok vond dat we het zo afsloten (kon het heel goed met hem vinden, hele lastige situatie hoor). Dus we spraken af. Het was best gezellig, maar raar. Hij wilde van me af dat was duidelijk. Maar raar dat je zo anders tegen elkaar doet, terwijl je 3 wk geleden nog een huis wilde kopen. Hij gaf me wel een zoen op mijn wang, hij begon al in termijnen te vertellen van we zijn nog nooit een jaar alleen geweest etc. En over een half jaar neem ik misschien wel een huisdier. Een kat...terwijl die hij van mij 1,5 jaar heeft geterroriseerd haha. Hij wilde iig geen wrok en haatgevoelens hebben naar elkaar en vroeg een beetje zenuwachtig van: ' niet gelijk met andere mannen beginnen he'. Ik zei: `net of ik daar zin in heb. Had wel redelijk gevoel over die avond, maar blijft raar hoor zo te doen tegen elkaar. Nou ja, hij zou zijn spullen halen als op vakantie zou zijn. Niet echt leuk maar het moet dan maar. Terugkomst was iid een hel, maar goed hij had niet alles meegenomen. Ik dacht dat we daar nog wel contact over zouden hebben (min. een sms-je ofzo), maar nee ik kwam een paar dagen later terug van werken en de rest was weg. Geen bericht of wat dan ook. Ik ben toen echt in elkaar gestort. Mijn hoofd kon er niet bij. Het is mijn eerste lange relatie, en vond het al erg genoeg dat hij me zat was, maar hoe het liep vond ik verschrikkelijk. Mijn sleutels had hij alleen nog niet terug gegeven. Hij hoorde weer van een vriend dat het niet goed ging en belde een paar dagen later...in zijn auto met de carkit. Het ging heel goed met hem en had het heel druk daar kwam het op neer. Hij vond mijn kat te dik geworden, mijn huisje vies (nou ja misschien had hij daar toen wel even gelijk in, want er lag veel stof, omdat ik niets had gedaan)en tja...leuk gesprek hoor! Hij zou mijn sleutels nog wel eens langbrengen. Ik durfde niets te eisen, omdat ik voelde dat het mijn schuld was dat hij bij me was weggegaan. Nou ja mijn sleutels kreeg ik dus terug op een maandagochtend. Was net in mijn slaapkamer en hoorde de deur open en dicht gaan...daar lagen ze. Auwwwwwwwwwww. Ik belde hem gelijk, had ik achteraf niet moeten doen, maar ja. Ik vroeg of hij niet even binnen wilde komen. Nee geen tijd. Ik was weer droevig en huilerig helaas. Hij had vast weer zoiets van jezus wat ben ik blij dat ik daar van af ben. Ik wilde hem alleen maar duidelijk maken dat ik niets probeerde te lijmen, maar dat ik wel vond dat het heel pijlijk verliep met de spullen allemaal en dat dat me dwars zat. Dat begreep hij niet.Het kwam er op neer dat hij nu op een punt was gekomen dat hij blij was dat het uit was. Hij zei het is hard, maar het is wel zo. En daar heb ik het bij gelaten. Geen telefoontjes, geen berichtjes helemaal niets. Hij heeft niets laten horen op mijn verjaardag (ik verwachte helemaal niets, maar toch pijnlijk als het ook echt zo is)...allemaal telleurstelling en toch voel ik me dagen nog schuldig. Ik denk dan: anders doet hij zo toch niet tegen me? Vrienden van hem (die ik nog heel af en toe zie, maar ik begrijp dat de situatie gewoon klote is, omdat het ook zijn vrienden zijn dus trek ik me ook een beetje terug) zeggen ook dat hij zich wel als een botte lul gedraagd en dat geeft wel een beetje rust min of meer.

Ik heb hem dus al ruim 3 mnd niet gezien en af en toe gesproken op een klote manier. Hij steeds meer zeker en ik steeds meer onzeker en verdrietig, omdat het zo klote verloopt. Zag hem nog rijden laatst, mee een glimlach op zijn gezicht. Hij zegt niet alleen dat het goed gaat, maar het gaat ook echt goed. Nieuw huisje, leuke baan waar hij in vooruit gaat, nieuwe auto...ik voel me ellendig. Ik was gek op hem en had nooit kunnen dromen dat als we ooit uit elkaar zouden gaan het op deze manier zou gaan!