Heel soms, heel heel soms, heb ik het gevoel dat de allerergste scherpe kantjes er een beetje af gaan. Om dan daarna weer een steek door mijn hart te voelen waar je helemaal eng van wordt. Ik zou zo graag willen weten dat ik me weer gelukkig ga voelen. Nu heb ik het gevoel dat dat niet kan als ik niet zeker weet dat hij weer bij me terug komt.
Het lijkt wel alsof ik af en toe een beetje rustiger word. Maar dat gemis en die pijn blijven constant aanwezig. Misschien wordt het niet minder, maar begin ik er gewoon aan te wennen.
Vandaag dacht ik: Stel dat hij ineens een berichtje stuurt, wat dan? Dan zou ik zo'n berichtje weer op 80 manieren gaan interpreteren, 100 keer overlezen, 250 keer nadenken over hoe ik daarop zou moeten reageren en dan begint daarna weer het grote wachten op een weder-reactie van hem. Die stress, wil ik die wel?? Of wil ik dat hele kleine broze gevoel van stabiliteit, dat zich langzaam van binnen ontkiemt, weer laten verwoesten?
Daarom weet ik ook: pas contact als ik er aan toe ben, als ik me rustig voel. Nu kan ik de zaken nog steeds niet rationeel bekijken. Ik wil alleen maar dat hij terug komt, maar als hij dat nu doet, dan val ik weer op mijn knieën voor hem en doe ik weer precies zoals hij wil dat het gebeurt. Op zijn voorwaarden.
Ik heb nu een paar weekjes vrij en dat vind ik fijn, maar ook moeilijk. Want het geeft zoveel ruimte om te piekeren. En dan ben ik bang dat ik er teveel in blijf hangen..
Voor nu: elke dag is er een dichter bij me weer goed voelen. Dat houd ik mezelf voor.
En ondertussen hoop ik op een wonder: dat hij terug komt en alles wil wat ik ook wil....