Ik heb zelf bijna een jaar met een meisje, Daisy genaamd, verkering gehad dat ruim 4 jaar jonger was dan ik. We hadden een ontzettend leuke tijd, ook met flinke downs.
Niet iedereen was even blij dat wij verkering hadden, met name haar moeder. Die vond mij te oud en niet geschikt, maar heeft het nooit recht in mijn gezicht gezegd en ook nooit rechtstreeks laten blijken. De enige keer dat wij echt mot hadden is dat wij door Daisy haar oma werden betrapt op het moment dat wij vrijwel naakt in bed lagen. Maar toch alles weer goed gekomen en ik voelde mij weer volledig geaccepteerd daar.
En zo is het zeker een half jaar echt goed gegaan. Een fantastische tijd hadden we. Niet alles mocht van haar ouders, maar dat accepteerden wij en afgezien van wat kleine beperkingen hadden wij een enorme vrijheid. Ik merkte zelf dat mijn verliefdheid intussen plaats had gemaakt voor een heel diepe liefde die ik voor Daisy voelde. Ik wist het zeker, met Daisy wilde ik de rest van mijn leven verder.
Vlak na een hoogtepunt in onze relatie werd het wat stiller. Ik begon aan de hogeschool en Daisy aan het examenjaar op de middelbare school. Maar toch bleven we afspreken.
Op een gegeven moment sms'te ze mij of ik bij haar wilde komen. De manier waarop ze schreef bezorgde mij al enigzins koude rillingen. Er was iets flink fout. Ik kwam daar, we gingen even achteraf zitten en daar zei ze me dat ze het uit wilde maken. Als reden zei ze dat het al een tijdje niet meer goed ging, maar ik wist direct dat dat niet de reden was. Ze wilde alleen nog goede vrienden met mij zijn.
Ik hield me goed totdat ik thuis kwam. Daar stortte ik volledig in. Ik was ontroostbaar. De klap werd later nog veel groter toen ik hoorde dat Daisy een ander had. Alsof de bodem onder je bestaan wordt weggeslagen en je hart uit je borst wordt gerukt. Weken achtereen heb ik wezenloos rondgelopen. Wel gedaan wat moest, maar geestelijk totaal van de wereld.
Ook erg pijnlijk is van verschillende kanten te horen was dat haar moeder zeer waarschijnlijk achter het einde van onze relatie heeft gezeten. Toen wij mekaar minder zagen omdat de school weer begon, is Daisy haar moeder begonnen met stoken, en omdat ik niet in 1 uur per weekend kon repareren wat haar moeder in een hele week afbrak ?ɬ©n omdat Daisy er ook niets over zei, is dit onze relatie fataal geworden.

Omdat we beiden bij een musicalvereniging zitten, kom ik haar nu weer geregeld tegen omdat de repetities voor een nieuwe musical begonnen zijn. Daisy was al die keren bepaald niet afstandelijk tegen mij, dus begon ik weer hoop te krijgen. Hoop dat het toch weer goed zou komen. Haar nieuwe vriendje was al gauw genoeg gedumpt. Het was geen echte liefde. Ze waren in een dronken bui met mekaar gaan zoenen en voor de gein had hij haar verkering gevraagd. Maar liefde was het niet, dus was het binnen een paar weken voorbij. De hoop gloeide op.
Nu wilde ik dit weekend Daisy zeggen dat ik nog steeds voor haar voelde. En dan krijg je ineens van haar te horen dat ze toch weer een ander heeft.

Mijn leven had ik net weer een beetje op een rijtje. Ik kon leven met het feit dat wij geen relatie meer hadden maar dat ik nog zielsveel van haar hou. En dan krijg je weer zo'n knal te verduren. Ongelofelijk veel pijn doet dat. Ik kan dit niet meer aan. Iedere keer als iets aan haar herinnerd of ik aan haar denk voel ik een enorme pijn in mijn ziel en barst ik in tranen uit. Hoe kan de liefde voor iemand je zo verscheuren en zo pijn doen? Ik wil niet meer van haar houden. Vrij zijn. Maar alles herinnerd aan haar. Ik kan niet meer opbrengen nog verder te gaan. Ik acht mezelf in staat om mezelf ieder moment iets aan te doen om die pijn niet meer te voelen.