Nou ik dacht dat het beter ging... Ja zolang ik hem niet zie of niet aan hem herinnerd wordt... Ik was gisteravond op stap en kwam daar een goede vriend van mij tegen. Mijn vriendin ging naar huis, ze voelde zich niet lekker en haar vriend kwam haar ophalen. Ik ben nog even wat langer gebleven. Maar ineens zomaar miste ik hem zo erg! Ik trok me een beetje terug uit de groep en die goede vriend zag dat. Ik probeerde me groot te houden en zei dat de drank niet goed gevallen was, maar toen draaiden ze een nummer wat me deed denken aan de vakantie van vorig jaar. Dat werd toen echt op elke radiozender en op elk televisie station elk uur herhaald... Het deed me denken aan hem en aan die fijne vakantie en al die fijne momenten. Tsja toen kon ik me niet meer goed inhouden en barstte in huilen uit. Ik heb staan uithuilen bij die goede vriend en dat luchtte wel op. Maar dit was voor mij wel duidelijk dat ik er echt nog niet mee om weet te gaan. Tsja het is ook nog maar 2,5 weken uit, maar ja misschien ben ik te naief dat ik dacht dat het nu wel beter ging.

Vandaag kwamen mijn ouders thuis van vakantie en we gingen foto's kijken op de tv van de digitale camera. Even zien wat er nog allemaal op staat. ja horo daar kwamen natuurlijk foto's langs van mij en hem en hem alleen. Mijn moeder zette het ding direct uit, maar goe dik houdt me groot, zeg dat ik het niet erg vind etc etc. Maar van binnen... mijn hart ging tekeer en het zweet brak me uit.

En nu voel ik me kut. Ik kan hem niet bellen want hij is ziek en slaapt al. Ik wil hem zo graag zien maar hij heeft een besmettelijke buikgriep... Ik mis hem zo ontzettend. Ik wil helemaal geen knuffels van anderen, ik wil knuffels van hem!

Tsja dit is het gevoel. Het verstand zegt wat anders: het is beter zo, het gaat wel over, geef het tijd...

Met andere woorden: klotezooi!!!!