We zijn 2 maanden bijna 3 maand verder en ik voel me nog steeds gebroken. Ik hoop nog altijd dat hij zich zal bedenken en terug zal komen. Ik heb hem niet gehoord met de feestdagen helemaal niets. Dat deed zo.n pijn. Die dagen waren een echte lijdensweg , zoveel huilbuien gehad en ik kon het gewoon niet tegenhouden. Ik laat hem gerust maar ondertussen kreeg ik een snap van hem met een onaangename vraag. Toen ik dat kreeg ontving ik een uur later een bericht van hem dat ik het moest negeren dat hij het niet was. Ik was helemaal van mijn melk ik deed zo moeite om niet te sturen en hij beet altijd mijn neus eraf als ik wel stuurde. Hij had mij uitgelokt en ik voelde me weer gebroken.. ik heb er niet meteen op geantwoord maar een dag later vroeg ik wat het te betekenen had. Hij zei dat hij om te “lachen” in een beschonken bui tegen een vriend had gezegd dat hij eens naar mij moest sturen. Ten eerste drink hij niet en ten tweede mag er zelf niemand naar zijn gsm kijken of het is er al teveel aan. Een heel rraar verhaal dus. En dan zet hij er nog bij dat hij gehoopt had dat ik het ging negeren dus doet dat dan ook bedankt! Pffff.. 2 januari krijg ik een onaangename mail van hem met de vraag wnr hij zijn gerief en meubelen mag komen ophalen. Weer wenen en breken. Hij spreekt mij aan als een vreemde wat zijn wij geweest al,die jaren? Hoe is dit mogelijk?? Hij kan niet snel genoeg weg en het liefst van al wil hij alles zo snel mogelijk afsluiten terwijl ik nog altijd hoop heb. Wat is er mis met mij. Ik voel me zo eenzaam