Kaartje gestuurd in Okt voor haar verjaardag gewoon simpele kaart met tekst. Na 2 weken radiostilte. Niets meer niets minder. Ze reageerde heftig erop en stond aan mijn deur om het kaartje terug te geven, en wilde geen contact meer. Ik wilde enkel mijn goede kant laten zien, daar waar zij ook aan mijn verjaardag gedacht had. Dus geen contact, stemde ik in mee.

Maar het bleef niet bij geen contact, kreeg weer smsjes, belletjes. Vragen over waarom alles zo gegaan was, en wat het voor mij betekende. Ik heb maanden lang niets daar op kunnen reageren, kon het niet... Maar dit keer dacht ik stuur 1 lange brief, waarin ik beschreef hoe het voor mij was. En met duidelijkheid, dat ik niets meer wilde, dat het onomkeerbaar was door wat er allemaal is gebeurd. Helderheid en duidelijkheid voor haar. Het voelde als een soort rouwproces, toen ik het schreef, werd er emotioneel van ... maar van wanhoop of gemis? Een jaar lang is dit aan de gang, na de breakup... kan oprecht zeggen dat het mijn grootste $%#%# jaar ooit is geweest. Van frustratie, verdriet, boosheid.. maand in maand uit de ruzies.

Kijk mijn vriendin vond dat ik het te druk had, ik liep stage, ik werkte, en daarnaast had ik nog mijn sociale leven die ik onderhield. En normaals als ze iets aangaf, zei ze dat heel symphatiek, dus deed ik er wat mee, enkel de laatste keren niet meer. En kreeg ze geen voldoening uit mijn antwoord. "heb geduld, heb het druk" Zij wide horen je bent nummer 1, maar begrijp dat ik het even druk heb en me daar even op moet richten, maar je bent het allerbelangrijkste voor me etc". Maar dat antwoord gaf ik niet omdat het was van haar uit: Hey jij daar, je moet dit en dat veranderen. In plaats van "Schat, ik snap dat je het druk hebt, maar voel me een beetje alsof ik nu op plaats 10 sta, en ik vind dat moeilijk en speel met de gedachte om het op te geven en bij je weg te gaan". Goed zo werd het dus niet gezegd en bam het was uit.
Ik had paar maanden verdriet, en zij bleef bij haar standpunt hey jij daar jij moet vechten, laten zien dat je om me geeft. Enkel ik kon het niet, totdat ik dacht ho stop, zo wil ik mijn leven niet leiden, als ik niet goed genoeg ben dan ga ik verder.... en ik ging... en ja dat kon zij niet aan... en draaide 90 graden en wilde me terug. Enkel waren daar dus al maanden ruzies over en weer overheen gegaan....

En dat punt heb ik bereik na een jaar, het gaat niet meer, teveel over en weer gebeurd. Ik wil niet meer. Ik wil dit afsluiten.... al weet ik dat ook ik fouten hebt gemaakt, en zij ook. Maar nogmaals teveel gebeurd.

Goed terug naar mijn verhaal, brief geschreven ik dacht dat daar de kous wel mee was afgedaan. Ze zei me dat ze me eindelijk begreep hoe het ook voor mij was, en waarom ik bepaalde dingen deed. En was er nu dan wel van overtuigd dat ik wel van haar heb gehouden. En ze snapte dat zij en ik niet meer samen konden zijn. Ik was opgelucht en alles was uitgesproken, en konden redelijk normaal een gesprek voeren aan de telefoon..

Maar ze draaide weer om, ze begon weer over te hebben waarom we nou niet samen konden zijn, en het nog een kans wilde geven .... etc Als ik niet 1,2,3 op een sms reageerde, was ze weer over de toeren. Ik kan wel weer met mijn hoofd tegen de muur, ik dacht dat het eindelijk duidelijk was voor haar. Ik word er gek van.... ik geef heus wel om haar.. .maar dit moet echt eens klaar zijn, bijna een jaar!! En ook ik kan zo niet verder, nieuwe liefde heb ik de kans niet eens voor....

Weer gezegd, nee ik wil niets meer... je hebt me brief gelezen, meer kan ik niet voor je doen om het beter te maken. Daarna wilde ze een afscheidgesprek als 2 volwassen face to face. Maar ik ga dat ook niet meer doen, het heeft geen nut, weer elkaar zien, ....dus ook niet mee ingestemd. Ik merk aan mezelf dat ik er moe van word en steeds botter ga reageren, want anders lukt ook niet.. En daar raakt zij weer van slag van, dat ik koel over kom... Nu heeft ze me gesmst, dat ze geen contact meer wil, het jammer vind dat ik nog verwijten maak ( verwijten als in, als ik niet 123 reageer op sms, dat ik daar moe van word, of afspreken geen nut heeft daar we dat al vaker hebben geprobeerd en weer in die cirkel komen ) .... ik heb het genegeerd, ik wens haar echt het beste en wil dat ze gelukkig word.....

We gaan het zien hoe lang het duurt, het no contact, ik weet wel dat ik in iedergeval geen contact meer ga zoeken.
Mijn leven gaat verder, maar zij is nog dag in dag uit met mij bezig, ik wil dat niet... ik wil niets meer... voel me alleen maar kut zo.

Iemand enig advies? Ik sta aan de andere kant van het liefdesverdriet... zucht