Na een paar dagen normaal gewhats appt te hebben met de vader van mijn kind en duidelijk gemaakt te hebben dat ik eerst mijn eigen leven rustig wil krijgen op een rijtje en dan ooit wel verder zien ging hij vandaag toch weer ineens moeilijk doen.
En waarom?
Omdat iemand op mijn Facebook heb toegevoegd die hij niet kent. En ja het is nou eenmaal een jongen!
Hij voegt toch ook andere mensen toe doe ik toch ook niet moeilijk over behalve als het om mijn beste vriendin gaat!
Hij vond zelfs dat ik vreemd was gegaan en hij niet wist of ons kind wel van hem was, dat is toch te erg voor woorden.
Het deed me ook best wel pijn dat hij dat zei ookal weet ik dat hij liegt natuurlijk.
We hadden het nog over waarom we uit elkaar zijn gegaan enz maar toen meneer z'n zin niet kreeg werd ie weer boos.
Wilde die me blokkeren vond ie dat ik z'n kind afpak enz.
Ik weet dan nooit goed wat ik moet zeggen want tuurlijk had ik hem liever bij mij en de kleine gehad. Maar ja hij zoende met een ander hij vond zuipen belangrijker dan rekeningen betalen.
En ja hoor meneer ging gelijk weer iets op z'n Facebook zetten dat ik zijn leven zuur maak!! Met natuurlijk de steunbetuigingen als reactie erbij want oh ik ben zo slecht!!
Zo voelt het dan ook wel, ookal weet ik dat ik mij niks van andere moet aantrekken want ze weten niet het hele verhaal.
Toch doet het wel pijn. Ondanks ik een andere jongen super leuk lief enz vind mis ik hem toch nog( nu weet de andere jongen J het ook en vind ie het niet erg) maar ik mis R m'n ex, ik vind het zelfs moeilijk om hem m'n ex te noemen.
Bij hem voelde alles zo vertrouwd en het doet pijn als ik denk dat ik zonder hem door moet maar met iemand anders al heb ik wel het gevoel dat ik gelukkiger met J zal zijn.
Maar als ik aan R denk denk ik hoe kan dit ooit nog goed komen, kan dit nog wel goed komen en zal ik niet altijd bang blijven voor hem of voor hoe hij doet en is.
Nu heb ik wel tegen hem gezegd dat ik rust wil om mijn eigen huisje te zoeken voor mij en de kleine aangezien hij de huur niet betaald heeft moesten de kleine en ik wel verhuizen, hij zit warm bij z'n ouders.
Maar hem met rust laten doet toch best pijn. Ik vraag m af wat ie doet waar die is en met wie die is maar ik weet dat ik dat los moet laten en me vooral niet schuldig moet voelen als ik met J aan het bellen ben of aan het praten ben of iets aan het drinken ben met J en de kleine.

Ik had het allemaal gewoon zo graag anders gezien