Mijn aanwezigheid op deze site is langzaam veranderd in een op de achterbank meelezende bezoeker. Nu mijn leven weer op normaal tempo doorrijd, voel ik me meer geroepen om te reageren op verhalen van anderen, dan om de focus te behouden op mijn eigen verhaal dat steeds minder belangrijk wordt om hier te vermelden. Er zijn niet echt meer grote openbaringen in mijn persoonlijk LVDV-proces; het zijn nu alleen nog maar kleine inzichten die de gaatjes uit de afgelopen periode beginnen te dichten.

Ik weet niet precies wat en hoe ik het heb gedaan, maar na een roerige bijna 5 maanden is er is rust en gewenning, nu. In hoe alles is gebeurd, in hoe alles is verlopen, erna--maar vooral in Een Nieuw Hoofdstuk, alleen, als single. Misschien is mijn grootste voordeel wel geweest dat ik hem nooit meer ben tegengekomen. Het maakt het wennen aan Het Afscheid duidelijk makkelijker. In het begin, tijdens het lezen van verhalen van anderen, waarbij de Ex nog regelmatig tegen het lijf werd gelopen, waarbij er nog gesprekken waren, en contact, en soms zelfs sex--heb ik mezelf heel vaak afgevraagd "waarom heb ik nou juist met iemand te maken die zo makkelijk kan verdwijnen?".

Maar deze dagen--en wie had verwacht dat ik ooit de term 'dankbaarheid' aan zijn naam zou kunnen koppelen? Ik, de vrouw van zielestaal, van Eer & Trots?--deze dagen, ben ik haast dankbaar dat hij zo radicaal en snel het mes erin heeft gezet. En vooral dankbaar dat ikzelf, toen hij het mes erin stak, intuitief heb durven uitspreken dat voor mij dit hoofdstuk dus ten einde was. Het was voornamelijk intuitie, weinig tot geen rede. Hartzeer kent geen rede. Op dat moment was ik niet in staat in te schatten dat een snel, abrupt einde aanzienelijk beter zou zijn op de lange termijn, dan een langzaam, voorzichtig einde--en zonder intuitie had ik waarschijnlijk ook gekozen om hem zolang mogelijk in mijn leven te houden. Het hart is een hardleers kind; laat moeilijk los.

Maar 5 maanden later, elke dag zonder hem, kan ik niet echt zeggen dat ik nog bedroefd ben. Ik heb de test van zijn verjaardag begin september volledig doorstaan. Zonder kaartje, zonder traan, zonder gemis. De volgende test wordt mijn eigen verjaardag op de 1e--maar ook daar zie ik eerlijk gezegd geen kussens met snot. Er is af en toe nog een soort gevoel van gemis, zeker; maar merendeel gebaseerd op nostalgie en sentiment, weten dat er uit miljoenen mensen 1 persoon is waar je alles voor zou doen, en die alles voor jou zou doen.

Maar ik kan niet zeggen dat ik hem als een essentieel element in mijn leven mis. De relatie werd voornamelijk door mij gedragen--en dat element, ik, is er nog. Ik mis niet de gesprekken, want er was niet veel input van zijn kant. Ik mis niet de sex want--hmm, skip that, irrelevant. Ik mis niet de veiligheid en stabiliteit, want die werden voornamelijk door mij in stand gehouden. En dit zijn geen klappen onder zijn gordel, maar realisaties die ik beetje bij beetje heb kunnen toelaten. We hadden beiden kennelijk andere behoeftes.

Een ander niet te onderschatten voordeel is ook dat ik me prima vermaak als ik alleen ben. Als je het prima met jezelf alleen kunt vinden, val je minder snel in de val van terug gaan naar het oude, of snel beginnen aan iets nieuws, of constant zoeken naar iets, iemand, die een leegte kan opvullen. Ik weet hoe goed ik het kan hebben als ik alleen ben, er is geen haast--en om het cliche maar even bij de lurven te grijpen: ik verwelkom de aanvulling in mijn leven, niet de opvulling.
En natuurlijk, de schaduwkant van het single zijn is geen sex hebben, de afwezigheid van sex, het verlangen naar sex wanneer het er niet is, of het feit dat ik geen sex heb--maar iedereen op deze planeet heeft geleerd daar mee te leven tijdens zijn of haar puberteit

Sterkte aan iedereen die het nodig heeft dit weekend.

Bellis