Veel had ik al meegemaakt, maar dit nog niet.

Nog geen 3 weken geleden ontmoette ik een man in een kroeg. We hadden een date, afgesproken via rp. Het klikte. En hoe! We hadden afgesproken, dat als het zou klikken we een hapje zouden gaan eten. Maar daar hadden we allebei al geen trek meer in, zoveel kriebels in de buik. Het voelde meteen goed. Hij zei nog, ik had mezelf beloofd er niet meteen weer vol voor te gaan. Maar dat liep anders. Ik vroeg hem, hoe zit het met die belofte, maar hij lachte het weg. Het loopt altijd anders dan je wilt, zei hij. Het werd een lange date, hadden de beschutting van mijn huis opgezocht en zijn dicht tegen elkaar aan gaan liggen op het kleed. Zo bijzonder! Ik ben inmiddels in de 40, heb de nodige relaties achter de rug, het nodige ldvd gehad. Maar zoals dit voelde, ik kende het niet. In elk geval niet sinds mijn 18e.

Hij ging naar huis, maar van mij had hij mogen blijven. Terwijl ik nooit zo vol overgave ben meteen. Maar hij ging, en de volgende dag kwam hij weer. En wederom, was het fijn. Alle remmen gingen los, ik wist niet wat me overkwam. Het voelde zo liefdevol, zo natuurlijk, zo intens, zo gewoon. Alsof we altijd al bij elkaar waren geweest, terwijl we elkaar nog maar twee dagen kenden. Maar er was nergens gene, we vertelden allebei honderuit. Vol gas, zei hij. Konden overal eerlijk over zijn. De twee dagen daarop had ik iets te doen. Ik vond het vreselijk dat ik die hele dag eerst niets hoorde, had zelf al een mailtje gestuurd en wilde niet te debiel overkomen. Maar had er te moeilijk mee. En toen om half zes, dan toch eindelijk een verlossend geluidje. Een appje.. Succes vanavond... Hmmm, wat kortaf, maar blij in elk geval iets gehoord te hebben. Maar niet veel later, ik heb kriebels in mijn buik... Ja, ik ook! Mijn avond ging goed, en we hadden nog wat appcontact. Later zei hij, ik kon mijn telefoon niet gebruiken vanwege mijn werk overdag. En ik wist dat wat ik eerst gestuurd had, te kort was. En dat het te lang had geduurd.

Twee dagen later was hij erweer... Ik was nog heel druk aan het werk (thuis) en hij melde ik ben er over een uur. Ik ben er over een half uur. Ik wilde mijn werk afhebben voor hij kwam, maar dat bleek niet te lukken. En zo kwam het, dat ik nog ongedoucht in mijn klofje achter de computer, met de was door het hele huis, hem begroette. Het leek hem niet uit te maken. Maak je werk maar even af, zei hij. En pakte een tijdschrift uit zijn auto. Hij kookte eten, we douchten samen, alles was goed. Wat een man. Je bent alles waar ik altijd naar op zoek ben geweest, zei hij ergens tegen me. En ergens vroeg ik hem, wil je mijn vriendje zijn. Natuurlijk, ik ben je vriendje, wat denk je dat we aan het doen zijn. Ja, wist ik veel, verkennen? Het werd een lang weekend, waarin we samen waren, maar ook elk ons ding konden doen. Ruimte gaven, intimiteit kenden. Dat ik dit nog mee mag maken, zei hij meerdere malen. We herkenden ook dat onze patronen zouden botsen. Ik zei, het gaat niet makkelijk worden. Hij zei, we zijn niet voor niets bij elkaar. En er was liefde, zoveel pure, mooie, open eerlijke liefde. Dat ik dit nog mee mag maken...

Die zondag ging hij weg... Hij had die middag eigenlijk iets anders willen doen, maar bleef bij mij plakken. Het was gewoon te fijn. Je houdt me nu al bij mijn ding weg, zei hij. Maar ik protesteerde. Wie houdt je weg, ben je niet vrij te gaan waar je wilt? Ja natuurlijk zei hij. Vrijheid is overrated. Maar ook ergens op die dag zei hij al, je wilt meer dan ik je kan geven. Ik sprak hem streng toe: Je moet mijn enthousiasme niet verwarren met dat ik je je vrijheid af wil nemen. Daar is een deur, als je dit niet wilt, ben je vrij om te gaan. Bedankt zei hij, dat had ik even nodig. En het was ook vrij, zo vrij dat ik aan tafel, vlak voor hij ging zei, al blijft het hierbij, ik ben dankbaar dit te hebben mogen meegemaakt. En we namen kort daarop afscheid. Voelden ons allebei alsof we een intens spiritueel weekend hadden meegemaakt waarin we hebben kunnen groeien. Heb nog even in de zon gezeten toen zijn auto was verdwenen, tot ik het koud kreeg. Binnen was er al een appje van hem. Een grote grijns op mijn gezicht... Als een roes...

Maar toen, na een paar uur, trok de roes weg, en sloeg bij mij de angst toe... Ik ken deze angst... Hij komt uit mijn vroege jeugd, waar ik vaak tevergeefs heb gewacht op geruststelling... op aandacht... op dat er iemand voor me was... En omdat ik het herkende, kon ik mee zijn. Ik ging tevreden naar bed... Maar de volgende dag, kwam de angst in alle hevigheid terug.. Een kortaf berichtje van hem, hielp niet echt... Ik had die dag niet veel te doen, en de afleiding die ik had, hielp niet echt meer.... Ik wilde hem er niet mee lastig vallen... en kon mezelf net aan wel of niet bij elkaar houden.... maar hij appte niet toen hij vrij was, pas later in de avond hoorde ik wat... En nog wat later kwam de nacht, en dat helpt niet bij angsten.... dus ik belde uiteindelijk toch... Ik kom morgen bij je, zei hij.. ik laat je niet in de steek... en ik hing opgelucht op...

Die dag erop, liep ik op vleugels... Zo effectief en energievol, en helder was ik lange tijd niet geweest... Ik ging als een tierelier... Die avond was hij bij me... Ik kan dit niet, zei hij... En hij maakte het uit... Mijn wereld stortte een seconde in, maar ik herpakte mezelf.... Hij had ergens laten weten dat hij geen vrouw wilde die instortte als hij wegging, en dat had ik blijkbaar goed onthouden... We hebben nog een uur of twee gepraat... Hij huilde bijna de hele tijd... Ik soms even... Ik was niet volwassen genoeg vond hij... En bovendien merkte hij dat hij boven me ging staan, en dat was niet goed... Hij had een goede opvoeding gehad.. dus hij had de keus... ik was te heftig... en hij knuffelde me, omdat ik geen keus zou hebben... ik was achteraf denk ik, ontzettend van mijn a propos, maar op dat moment, ik wist geloof ik niet goed wat me gebeurde.. probeerde niet aan hem te trekken... hij had het nodig zei hij , dat hij weg mocht lopen... hij wilde geen relatie, maar wilde me niet uit zijn leven... want ik zei, dan willen we iets anders, dus dan houdt het op...

Hij wilde geen relatie.. Auw.. ik kon dat niet verdragen.. want ook ik dacht inmiddels de man van mijn dromen te hebben gevonden... ja, binnen een week... ik weet het, het is absurd... maar ik dacht, hij komt wel bij me terug...
ik appte een dag later hoe het met hem was, hij was blij me even gesproken te hebben... hij had energetisch contact gevoeld die dag... en een dag later appte ik vanuit mijn hart en volle overtuiging, hoe ik erin stond... waarna hij weer wat bij leek te draaien... en liet hem daarna met rust... met heeeeeel erg veel moeite... ik had intense behoefte aan contact, aan geruststelling, had ik hem ook laten weten.. maar er kwam niks... het bleef stil.. de meeste vriendinnen zeiden, laat hem met rust... één zei, laat hem weten wat je voelt... ik liet hem 4 dagen met rust... en toen heb ik hem voorgesteld om elkaar eerst eens rustig te leren kennen, en daarvan te genieten, zonder meteen vast te willen stellen of we wel of niet samen wat willen... ik had ingezien dat dat zowel voor de wel en niet versie eigenlijk van de zotte was, in de normale wereld... hij reageerde : ik weet wat ik wil, jij wil meer dan ik je wil geven. Nu geen relatie dat ontneemt gelijk het vrije gevoel dat ik nu heb. Neemt niet weg dat ik je een prachtig mens vind, die ik in mijn leven wil hebben

Ik ontplofte... maar reageerde niet... heb een afspraak gepland met mijn therapeut en kwam er daar achter, dat ik ontzettend zin had om hem op zijn bek te slaan.. Zo wil ik niet langer dat mensen met me om gaan.. eerst roepen dat ik alles ben wat je gezocht hebt, dat je bij me blijft, me niet in de steek zal laten, dan dat ik niet volwassen genoeg ben, en me verlaten...Zo ga je niet met me om! ....Naar mijn idee omdat je bang bent.. en naar me verlangt, maar dat op mij projecteert en vervolgens afschiet... Ik was, en ben zo boos.. heb ik me dan zo vergist... Geen ruggengraat, zei een familielid met wie ik mijn verhaal deelde... Pas gisteren heb ik gereageerd op zijn app, nadat ik op rp had gecheckt, hij had inderdaad weer het zinnetje weggehaald dat hij een leuke date had gehad en dat eerst wilde uitzoeken... zijn gewenste relatie was veranderd van 'date' naar 'maakt niet uit'... ik plofte weer... tegen mij had hij gezegd, dat ik me geen zorgen hoefde te maken.. hij had er zijn buik wel van vol... weer een leugen...

ik appte... succes met je nieuwe dates, heb geen behoefte aan contact verder....
hij : ?

en daar ben ik nu... aan de ene kant boos en heb iets van sodemieter op.. aan de andere kant verlang ik naar de mooie dingen die we samen hebben.. wil het kind in me geruststelling... hoef ik misschien niet eens persé een relatie meer, maar zouden de mooie dingen welkom zijn.. om dan gelijk weer voor mezelf in de bres te springen... waarom zou ik me nog langer laten kwetsen en voor de gek laten houden door zo'n loser. Als hij nou enige verantwoordelijkheid had genomen voor zijn gedrag.. iets van, sorry, het wordt me te veel, ik heb ruimte nodig... ik snap dat het je pijn doet dat ik eerst het ene zeg, maar vervolgens het andere doe... of alleen al, ik zou je graag nog in mijn leven willen, maar hoe is dat voor jou? Roepen dat je me niet wilt geven wat ik nodig heb (ehhh, weet je dat dan, wat ik nodig heb?) ... en vervolgens dat je me wel in je leven wilt houden.. betekent dat dan automatisch niet dat je me wilt gebruiken... hij riep dat hij een gelijkwaardige relatie wilde, en bang was dat ik niet sterk genoeg was om naast hem te staan... ik wist beter.. en in het weekend samen geloofde hij dat ook... maar heb, zeker met dat hij zei dat hij merkte dat hij boven me ging staan, wel het gevoel dat hij zelf niet goed naast mij kan staan... bang is geworden....

en wat doet het met me? ik heb geen idee... ben in de war.. heb weer een klap in mijn vertrouwen gehad: heb ik me dan zo vergist?... ik vind het fijn dat in elk geval iets in mij niet meer zo met me om wil laten gaan, maar tegelijkertijd ben ik bang dat ik toch nog voor de bijl ga, en naar zijn pijpen ga dansen, om maar niet het fijne, waar ik zo intens mijn hele leven al naar heb verlangd, te moeten missen... en tegelijkertijd schuilt daar het gevaar... mezelf inleveren, meer pijn oplopen... als hij maar gelukkig is... want ik weet dat hij het nodig heeft meer te daten... en dat is eigenlijk geen probleem, zo lang hij maar niet bij mij weggaat... en ik vermoed dat dat het kind in me is, dat hem denkt nodig te hebben... bah!... ik probeer ondertussen zo lief mogelijk voor mezelf te zijn, en heb mijn boosheid hard nodig om niet als een bakvis aan hem te gaan hangen... hem zijn zin te geven.. in zijn leven te blijven hangen, genoegen nemend met de restjes die hij voor me bedacht heeft... No more of that...

er is nog veel meer, ronddraaiend in mijn hoofd... maar dit is eerst even genoeg...