Start

pauze

afbeelding van Gast
Din, 26/09/2006 - 09:11 — Gast (of verwijderd)

Hoi,
Bij toeval belandde ik op deze site. En praten met mensen die ook liefdesverdriet hebben, helpt wellicht?!
Ik heb bijna 5 maanden een leuke relatie met een geweldige kerel gehad. Sinds een aantal weken ging het slecht. We waren samen op vakantie geweest waarna ik moeite had terug te keren naar het dagelijkse leven. Hem dus ook miste. Hij vond dit te heftig. We hadden dan ook een gesprek waarin hij aangaf dat hij het beklemmend vond. Dit triggerde bij mij een reactie los: "Zie je wel, hij vindt me niet leuk genoeg!". En ik ging tekenen zien, en hierop reageren.
Resultaat: Ruzie en hij voelde zich in het nauw gedreven. Afgelopen vrijdag kwam het tot een dieptepunt. En er kwam een besef van mij. Iedere keer als ik boze sms'en had gestuurd, voelde ik me snel daarna al schuldig. Toch kon ik die paniekreacties niet tegenhouden. Dit ging dieper.... Bepaalde dingen wist ik wel een beetje, maar ik besefte me iets heel duidelijk: Ik ben onzeker en heb verlatingsangst. Maar hij wilde het uitmaken, door 2 dingen: 1 die ruzies namen toe en zag ie geen oplossing voor. 2 zijn gevoel voor mij was door die negativiteit afgebrokkeld. Zijn beslissing was definitief.

Zaterdag kwam hij bij mij, hij was dit nog steeds van mening. Totdat hij mij vroeg wat er dan was. Toen heb ik uitgelegd dat ik me sinds kort besef dat ik heel onzeker ben en continu angst heb dat hij mij zal verlaten. Ik wist niet waar het vandaan kwam.....
Hij begreep nu 1 en ander. Begreep mijn reacties. Hij wil nu nadenken. Nadenken of hij nog genoeg voor mij voelt om het nog te proberen. Ik ga aan mezelf werken, in therapie om om te gaan met mijn gevoelens.
Zaterdagmiddag sprak ik mijn zus. En ik begrijp nu waar mijn angsten vandaan komen. Ik heb echt hele geweldige ouders, ze hebben me niks aangedaan. Maar er misten dingen. Er was altijd kritiek, ruzie... het was geen veilige haven. Mijn zussen en ik hebben zelf ons zelfvertrouwen moeten opbouwen en dat is wankel. In een relatie word ik bang. Bang dat de man mijn ware ik leert kennen, dat ik het niet waard blijk te zijn, en dat hij mij zal verlaten....

Ik heb mijn ex opgeschreven wat ik nu weet, waar het vandaan komt. Hij wilde de brief hebben en heeft hem gisteren gelezen. Hij begrijpt het....
Maar nu is natuurlijk de vraag: is zijn gevoel niet al genoeg afgebrokkeld.
Het is uit, en hij denkt na. Hij wil dat op deze manier. Tuurlijk wil ik hem het liefste steeds sms'en en bellen. Ik mis hem...hij mij dan niet?! Maar dit mag niet!!! Hij moet de ruimte hebben.
Elk uur is voor mij een strijd....en ik ben zo bang dat het te laat is. Kan je door een tijdje rust te nemen, er achter komen toch genoeg om iemand te geven???

Din, 26/09/2006 - 10:49 — onzeker meissie
afbeelding van onzeker meissie

Hallo Panic

Ik herken je verhaal!Het kan zeker werken om iemand de rust en de ruimte te geven,om na te denken over de relatie!
Maar het is ook aan jou wat je er mee doet!
Je kan de deur op een kier zetten,maar probeer wel door te gaan met je leven!
Wat heb je verder afgesproken?Neemt hij een keer contact op met je?
Of is het gewoon maar wachten?Want dat is bijna onmenselijk{lees mijn blogs maar eens}
Ik heb mijn ex ook alle tijd gegeven om na te denken,bijna 4 maanden lang en het heeft mij niets opgeleverd!
Ik hoop voor je dat het voor jou nog wel goed kan komen!Ik wens je sterkte toe!
Groeten van een onzeker meissie

Din, 26/09/2006 - 11:02 — panic (of verwijderd)
afbeelding van panic

Wel contact

Hoi onzeker meissie, jouw verhaal klinkt inderdaad erg emotioneel en moeilijk! Zo ver zijn mijn ex en ik gelukkig niet. De afspraak is dat hij rust wil om 1 en ander op een rijtje te zetten. Na te denken wat hij nog voor me voelt, of dat genoeg is om verder te gaan. Is zijn gevoel voor mij echt afgebrokkeld? En is er dan nog genoeg? Of is er door de negativiteit een schaduw over de goede dingen gekomen.
We hebben wel contact. Het is ook nog maar net gebeurd. Zondag hebben we elkaar aan de tel gesproken. Hij stuurde namelijk sms'jes dat ie het zo naar voor me vond, waar ik achter ben gekomen... Ik heb hem duidelijk gemaakt geen medelijden te hebben. D?ɬ°t zijn niet de gevoelens die hij moet hebben voor mij. Gisteravond sms omdat hij de brief ontvangen heeft, en zijn reactie erop. Ik mag hem zeker ook wel sms'en, maar geen druk uitoefenen. Daarom heb ik met mezelf afgesproken niet te sms'en....dat is moeilijk!
En de afspraak is ook elkaar na een week oid even telefonisch te spreken. Dus nee, hij gaat me niet eeuwig in het ongewisse laten.
Als hij er binnen een aantal weken niet achter komt, dan is voor mij de boodschap duidelijk. Dan hoef ik echt geen hoop meer te hebben.
Daarnaast ga ik verder met mijn eigen "problemen", werken aan de verlatingsangst. Want dat moet echt, anders kan ik nooit een normale relatie hebben. En elke avond prop ik vol met afspraken, om de tijd door te komen. Ik mis hem, ik mis zijn sms'en...
Jij ook veel sterkte!

Din, 26/09/2006 - 11:37 — panic (of verwijderd)
afbeelding van panic

Juist dat bereiken waar je bang voor bent

Hoi Dissy,
Inderdaad, door mijn angst hem kwijt te raken, raak ik hem juist kwijt. Dat besef ik me heel goed. Ergens wist ik dat ook wel, ben tenslotte slim genoeg om dat in te zien Knipoog, maar toch was mijn paniekaanval zo groot en kon ik het niet tegenhouden. De eerste stap is nu gezet: ik weet enigszins waar het vandaan komt en wat het is. Maar idd ik moet er verder aan werken en moet er nu meer leren omgaan. De eerste zoektochten naar begeleiding zijn al gezet. Morgen er ook maar eens met de huisarts over praten, kijken of hij aanraders heeft voor therapie/ begeleiding.
Zelf ben ik wel blij dat ik nu weet wat het is, en waar het vandaan komt. Nu begrijp ik ook waarom ik relaties vaak heb afgehouden, altijd snel negatieve eigenschappen bij een jongen zag. Ik wilde niet dat hij te dicht bij mij zou komen, want dan zou hij me toch verlaten.
Ik hoop alleen dat ik het me niet net "te laat" heb beseft. Want mijn ex is een super kerel en ik wil heeeel graag verder met hem.

Woe, 27/09/2006 - 13:03 — MissMousse
afbeelding van MissMousse

Net hetzelfde

Dag Panic,

Jouw verhaal is net of het door mij geschreven zou kunnen zijn. Maar in mijn geval is er geen weg terug, mijn ex heeft duidelijk aangegeven dat de vlam voor hem uit is en dat hij verder gaat met zijn leven. Hij vindt dat ik dit ook maar moet doen. Ik denk dat ik hem ook heb weggejaagd uit onzekerheid en angst om hem kwijt te geraken. Er zijn nog niet zo veel goede dingen in mijn leven gebeurd, dus als er dan eindelijk eens iets is wat mij gelukkig maakt, heb ik meteen weer schrik om het kwijt te raken. Ik ben nu ook in therapie om eens diep in mezelf te kijken, in de hoop dat ik volgende keer niet in dezelfde val trap. Alleen kan ik me geen volgende keer voorstellen, ik wil alleen hem! Maar ook al is er voor mij geen weg terug, blijkbaar staat bij jou de deur nog op een kier, dus misschien is het voor jou niet te laat.

Veel succes in elk geval...

Woe, 27/09/2006 - 13:16 — panic (of verwijderd)
afbeelding van panic

deur op een kier

Dat zeg je heel goed MissMouse, bij mijn ex staat de deur op een kier. Hij had de deur eigenlijk vrijdag dichtgegooid. Maar toen hij begreep waar het bij mij vandaan kwam, kon hij ook mijn reacties begrijpen. Daarom heeft hij toch de deur op een kier gezet. Want daardoor heeft hij ingezien dat die ruzies verholpen kunnen worden. Hij wil nu nadenken of er nog genoeg gevoel is.
Dat is machteloos. Het enige wat ik nu kan doen is hem de tijd geven. Hem niet onder druk zetten. Hij voelde zich de laatste tijd in het nauw gedreven. Dus ik moet hem nu laten zien dat ik dat niet doe. Dat is het enige redmiddel.
Die angst om iemand kwijt te raken is vreselijk. En het is nog erger dat ik dat dus gewoon zelf doe!! Door mijn reacties jaag ik een goede kerel weg.
Mijn verschil met vele anderen op deze site, die niet snappen waarom, is dus dat ik heel goed weet waarom. Ik ben zelf de oorzaak.
Verlatingsangst zit diep. En mijn paniekreacties leken wel een soort verslaving. Al wist ik dat het niet goed was, ik deed het!

Momenteel zit ik tussen hoop en vrees. Het doet me pijn 's ochtends geen sms van hem te hebben. Dat ik naar hem verlang, maar niet bij hem kan kruipen. Maar ik hoop met heel mijn hart dat ik misschien toch nog een kans krijg. Bereid me er ook op voor dat het een definitief Nee kan zijn. En dan komt er nog een hele grote klap....
Die klap daar ben jij nu mee bezig. Heb jij je ex weggejaagd dan? Heb wel jouw blog gelezen, maar mss niet goed genoeg. Zal het nu meteen nog even doen....