Hey iedereen,

ik ben momenteel het boek aan het lezen: Manuscript uit Accra van Paulo Coelho.

Er was ineens een mooie passage die ik met jullie wou delen. Misschien dat het voor jullie niet veel met LDVD te maken heeft, maar ik kon de link wel leggen, misschien leggen sommigen van jullie ook die link.
Het is een lange passage, maar enjoy
----------------------------------------------------------------------------------------

Kan een blad, als het in de herfst van de boom valt, zich verslagen voelen door de kou? De boom zegt tegen het blad: "Dit is de cyclus van het leven. Ook al denk je dat je sterft, in werkelijkheid ga je in mij verder. Dankzij jou ben ik in leven, omdat ik heb kunnen ademhalen. Ook dankzij jou heb ik me geliefd gevoeld, omdat ik de vermoeide reiziger van schaduw heb kunnen voorzien. Jouw sap bevindt zich in het mijne, we zijn één geheel."

Kan een man die zich jarenlang heeft voorbereid om de hoogste berg van de wereld te beklimmen, zich verslagen voelen als hij bij zijn doel arriveert en er een storm om de berg raast? De man zegt tegen de berg: "Nu wil je me niet, maar het weer verandert een keer en op een dag zal ik je top halen. Ondertussen blijf je hier op me wachten."

Kan een jonge jongen, wanneer hij afgewezen wordt door zijn eerste liefde, beweren dat de liefde niet bestaat? Zo'n jongen zegt tegen zichzelf: "Op een goede dag kom ik iemand tegen die begrijpt wat ik voel. En dan zal ik de rest van mijn leven gelukkig zijn."

De winter vecht om te kunnen heersen als een vorst, maar kan uiteindelijk niet anders dan zich neerleggen bij de overwinning van de lente, die bloemen en vrolijkheid brengt.

De zomer wil zijn warme dagen eeuwig laten duren, want hij is ervan overtuigd dat warmte de grond goed doet. Maar uiteindelijk accepteert hij de komst van de herfst, die de bodem rust zal gunnen.

De gazelle eet gras en wordt verslonden door de leeuw. De kwestie is niet wie de sterkste is, maar hoe God ons de cyclus van dood en verrijzenis laat zien. In de cyclus zijn er winnaars noch verliezers: alleen fasen die doorlopen moeten worden. Wanneer het mensenhart dat begrijpt, wordt het vrij. Het aanvaardt zonder spijt de moeilijke momenten en laat zich niet misleiden door de momenten van glorie.

Beide zullen vergaan. Het ene moment volgt het andere op. De cyclus zal doorgaan tot wij verlost worden van ons lichaam en samenvloeien met de Goddelijke Energie.

En daarom, wanneer een strijder zich in de arena bevindt, uit eigen keus of omdat het onpeilbare lot hem daar bracht, laat zijn geest dan vreugde beleven aan het gevecht dat hem wacht. Als hij eer en waardigheid behoudt, kan hij wel het gevecht verliezen, maar hij zal nooit verslagen worden, omdat zijn ziel ongeschonden zal blijven.

En hij zal niemand de schuld geven van wat er met hem gebeurt. Toen hij voor de allereerste keer liefhad en werd afgewezen, begreep hij dat dit niet het einde betekende van zijn vermogen om lief te hebben. Wat voor de liefde geldt, geldt ook voor de oorlog.

Een gevecht verliezen, of alles verliezen wat we denken te bezitten, brengt ons momenten van verdriet. Maar terwijl ze voorbijgaan, ontdekken we de onbekende kracht die in ieder van ons bestaat, een kracht die ons verrast en het respect voor onszelf doet toenemen.

We kijken om ons heen en zeggen tegen onszelf: "Ik heb het overleefd." En die woorden maken ons vrolijk. Alleen zij die die kracht niet herkennen, zeggen: " Ik heb verloren." En worden somber.

Anderen lijden onder het verlies en voelen zich vernederd door de verhalen die hun overwinnaars over hen verspreiden. Ze staan zichzelf weliswaar een paar tranen toe, maar hebben nooit medelijden met zichzelf. Ze realiseren zich alleen maar dat het gevecht even stilligt en dat ze op dat ogenblik in hun nadeel zijn.

Ze horen hun hart bonken. Merken dat ze gespannen zijn. Dat ze bang zijn. Ze maken de balans op van hun leven en ontdekken dat ondanks de angst die ze voelen hun geloof nog steeds hun ziel in vuur en vlam zet en hen voorwaarts stuwt.

Ze proberen na te gaan wat ze fout en wat ze goed deden. Ze maken van het moment dat ze verlagen zijn gebruik om op adem te komen, hun wanden te laten helen, nieuwe tactieken te bedenken en zich beter toe te rusten.

En dan komt het moment dat er zich een nieuw gevecht aanmeldt. De angst is er nog steeds, maar ze moeten handelen, of ze zullen voorgoed op grond blijven liggen. Ze staan op en monsteren hun tegenstander, terwijl ze zich het lijden herinneren dat ze ondergingen en niet opnieuw willen ondergaan.

De eerdere nederlaag dwingt hen dit keer te winnen, omdat ze niet opnieuw dezelfde pijn willen doorstaan. En als het nu geen overwinning wordt, dan de eersvolgende keer, en anders daaropvolgende. Neergaan is het ergste niet, niet meer kunnen opstaan wel. Alleen wie opgeeft is verslagen. Alle anderen triomferen.

En op een dag zijn de moeilijke momenten alleen nog maar verhalen die vol trots verteld worden tegen wie het maar horen wil. En daar zullen ze eerbiedig luisteren en drie belangrijke dingen leren:

• Het geduld hebben om het juiste moment van handelen af te wachten

• De wijsheid hebben om je volgende kans niet te laten ontgaan.

• En trots zijn op je littekens.

Littekens zijn met ijzer en vuur in het vlees gegraveerde medailles en zullen de vijand de schrik op het lijf jagen doordat ze laten zien dat degene tegenover hem over veel gevechtservaring beschikt. Vaak zal het de vijand ertoe brengen de dialoog te zoeken en het conflict te vermijden.

Littekens zijn indrukwekkender dan het lemmet van het zwaard dat ze veroorzaakte.
---------------------------------------------------------------------------------------