Ik ben 23 jaar en mijn ex is 22, we zijn als sinds ons 16e bij elkaar. Ik was er slecht aan toe toen ik hem leerde kennen. Hij hielp mij van alle shitt af, hij hielp mij mijzelf weer terug te vinden en hij hielp mij te worden wie ik nu ben. Zonder hem had ik voor 100 % in de goot gelegen. Andersom hielp ik hem uit zijn schulp te kruipen, vrienden te maken en veel dingen te doen. We groeiden samen op en veranderden langzaam van geliefden in hechte vrienden. We kochten een huis, nu twee jaar geleden, wat een ware bouwval was.
Na 2 jaar al onze vrije uren en minuten aan het klussen te hebben besteed kwam bij mij ineens een besef.
Het besef dat degene die bij je hoort niet langer degene is die je blij maakt. Die je het gevoel geeft dat je leuk en mooi bent. Die met je wilt vrijen en zoenen. En die jouw leven mooier maakt.
Het deed mij veel zeer om dit te zien. Ik heb mijn ogen er voor gesloten en geprobeerd de realiteit te negeren.
Wij hoorden toch gewoon bij elkaar? Wij waren toch dat stel waarvan iedereen zei: dat is een team, die gaan samen oud worden? Wij waren toch bezig met vruchtbaarheidsbehandelingen om een kindje proberen te krijgen? Wij waren toch die twee maffe kleuters die in winkelwagentjes in de Praxis rondscheurden?

Hoe kon het dan dat wij ieder een andere kant op keken....? Was ik alleen diegene die aan een huisje, boompje, beestje dacht? Was het normaal dat ik in mijn eentje de hypotheek en de financien regelde, zodat jij alleen hoefde te tekenen? Zag ik het gewoon niet, toen jij wel met vrienden bier wou drinken maar niet met mij uit eten wilde? Ben ik zo lang blind geweest voor wat er aan het gebeuren was?

Dit zijn allemaal vragen die werkelijk de hele dag door mijn hoofd gaan. En ik beantwoord ze steeds op een andere manier. Soms voel ik me goed en denk ik dat ik de wereld weer aan kan.. Soms ben ik boos en zeg ik alleen maar: fuck you. Vaak ben ik verdrietig en vraag me af wat ik nog meer had kunnen doen om ons bij elkaar te houden. Het maakt mijn onzeker en onrustig dat ik maar niet op 1 antwoord uit kan komen.
Ik kan niet zeggen dat het goed is dat we uit elkaar zijn.. Zover ben ik nog niet.. Ik weet dat er een dag komt waarop ik dat wel kan en dat is dan ook mijn voorgenomen doel. Om zo gelukkig mogelijk proberen te zijn en die dag te bereiken. De dag waarop ik zeg: het is goed zo, ik kan het nu alleen.
Het zal met horten en stoten gaan, ik zal nog veel tranen laten. En veel schelden en tieren. Ik zal veel stil zijn en ik zal slechte nachten hebben. Ik zal dromerig zijn en ongeconcentreerd. Ik zal blijven zeggen: wat als.. en zou ik.. Maar er is geen andere optie dan het gewoon maar toe te laten.

Ik voel me machteloos in mijn eigen hoofd en lijf.
Maar laat het maar komen, ik kan het wel een keer aan.