Hoi petals,
Ik hou inderdaad mezelf voor de gek. En hem ook, hij denkt nu dat ik dit prima vind.
Ik vind het verschrikkelijk. Elke dag spookt de situatie door m'n hoofd en zit ik in een achtbaan van emoties.
Van hij komt wel bij me terug tot, hij gebruikt me alleen maar.

Het is inderdaad moeilijk om in deze situatie geen ja te zeggen. Maanden heb ik hem gemist, en eindelijk hebben we samen weer fijne momenten. Maar buiten die fijne momenten samen om voel ik me rot, en weegt het niet op tegen de fijne momenten.

Het is zo raar om te beseffen dat het gevoel wat jij voor iemand koestert ten opzichte van jou zelf door die ander anders ervaren kan worden. Het waarom, hij het niet zo voelt zoals ik, zo intens. Samen zijn is toch het fijnste wat er is?
Blijkbaar niet, niet in zijn opinie. Samenzijn met mij is net zo fijn als samenzijn met een ander voor hem.

Ik denk dat onze wensen wat elkaar betreft nu inderdaad uiteenlopen en als hij mij zou willen zoals ik hem... dan zouden we elkaar constant lieve berichtjes sturen.. vooral s'ochtends en s'avonds mis ik dat. Ik begrijp het gewoon niet.
Hoe kan het zo fijn zijn als we samenzijn en is hij mij daarbuiten soms alweer vergeten of doet hij kortaf.

Hij is de enige die het antwoord weet.

Ik moet weer voor mezelf kiezen en stoppen met mezelf kwellen.
Maar ik hou van hem en ik mis hem. Loslaten heb ik nooit gedaan. Maar ik denk dat er niets anders op zit.

Bedankt voor je berichtje.

Liefs zonnestraal

Lieve Chelle en de rest,

Vandaag dan toch eindelijk echt het grote gesprek aangegaan. De confrontatie, de onvermijdelijke maar belangrijke confrontatie. Het was een heel goed gesprek, maar wel erg emotioneel voor mij. Lastig, maar heb de tranen tijdens het gesprek weten in te houden.

Zoals ik zei zou ik graag wat dingen willen evalueren hier, op het forum. Ik haal altijd veel uit jullie zienswijzen,tips en steun.

Hoe verliep het ..
Vorige week kaartte ik bij mijn ex aan, wie er eigelijk van wisten dat wij elkaar weer zagen. Hij zei niemand. En ik vroeg hem of hij een reden had waarom niemand het weet. En toen begon het serieuze gesprek ..
Hij dacht dat dat het hele idee was van 'het elkaar weer zien' dat dat geheim moest blijven.
Dat komt dus omdat we naar elkaar niets nog hadden besproken of uitgesproken over het wederzien van elkaar.

Nu daarnet hebben we het gesprek voortgezet.
Hij vertelde het volgende:
Ik geniet van mijn vrije leven en ik moet eerlijk zijn tegenover jou dat ik naast jou ook wel eens met andere meisjes iets doe aangezien we nog gewoon vrijgezel zijn. En ik moet eerlijk bekennen dat ik daar van geniet. Ook vind ik avondjes alleen zijn en alleen wonen fijn. En de avonden dat ik niet alleen wil zijn, ja niet lullig bedoeld maar dan ben ik toch niet alleen als ik dat niet wil. Wanneer ik weer een relatie met iemand zou aangaan, zou ik graag weer willen samenwonen. Maar er moet nu wel iets wereldschokkends gebeuren wil ik nu een relatie aangaan.
Met jou vind ik het fijn om samen te zijn en het is minder awkward dan als ik dat met anderen zou hebben die momenten. Daarnaast hou ik van je en zie ik dat je met wereldstappen vooruit bent gegaan. In dat opzicht is dat natuurlijk een goed ding. Maar als ik toch helemaal ondersteboven van je zou zijn, net zoals in het begin... dan zou ik nu toch een relatie met je willen? Het komt erop neer dat we niet met en zonder elkaar kunnen. We eindigen vaak onze gesprekken met nou, dan moeten we er mee stoppen. En uiteindelijk zoekt 1 van ons dan toch weer contact op. Ik weet niet hoe de toekomst eruit gaat zien.. maar voorlopig is dit wat ik je kan bieden, als het fijn is .. is het fijn. Verder weet ik het niet.

Mijn input in het gesprek was het volgende: Ik geef nog veel om je en ik hou van je. En die keren dat we afspreken betekend meer voor mij dan als ik het met zomaar een vreemde zou hebben. Als dit voor jou een andere invulling heeft, dan snap ik niet waarom je juist mij nog wilt blijven zien? Dat maakt het voor ons toch alleen maar moeilijker waarin uiteindelijk 1 van ons beiden gekwetst gaat worden? Daarop antwoordde hij dat dat dan op een ander niveau zou zijn omdat hij die meisjes natuurlijk niet echt kent en dat dat ook akward is. Daarnaast vertelde ik dat ik het fijn juist zou vinden als we er niet geheim over gaan doen. Omdat ik dat nu vervelend vind tegenover anderen. Hij zei ja, dat maakt mij verder ook niks uit..
Wat ik ook vertelde is dat ik nu ook merk en voel dat we totaal niet op een punt zitten dat een relatie aangaan met elkaar erin zit. Daar zijn we nog lang niet en weet ook niet of dat gaat komen. Ik ben zelf wel weer toe aan een relatie, samenzijn met iemand die van me houdt en ik van hem lijkt mij wel fijn. Maar op dit moment voel ik dat ondanks dat ik veel van mijn ex hou, dat stukje voor mij ook nog te ver zou gaan. Wat dat betreft zou ik dus dates met andere mannen niet willen afslaan. Maar is het wel zo dat ik eigelijk vrij weinig dates heb, en tijdens het uitgaan ook niet mannen oppik om mee naar huis ofzo te nemen. Zo ben ik zelf gewoon niet, maar stel er komt een leuke man voorbij.. dan wil ik zelf ook nog ontdekken hoe dat zou kunnen lopen. Dus wat dat betreft vind ik het fijn dat we elkaar zo vrij laten. Ook heb ik hem verteld dat ik dus ergens toch wel een stille hoop heb dat het goed komt, maar dat ik besef dat dat er nu niet in zit.

Wat ik ervan vindt...
Ik ben letterlijk ingestort, na het gesprek. Het was een lang gesprek waarbij we ook nog over zijn persoonlijke doelen etc wat werk betreft hebben gepraat. Het voelde enerzijds heel goed omdat we vroeger in onze relatie eigelijk moeilijk konden communiceren. Maar dat we eigelijk super fijn met elkaar kunnen praten. Maar toch .. wat hij verteld heeft. Het brengt mij dus niks, behalve fijne momenten. Maar daaromheen? onzekerheid.. En als ik eerlijk ben tegenover mezelf, dan denk ik .. dat ik mijzelf vasthoudt aan het feit dat ik zelf ook wil daten zodat ik zijn vrijheid wat andere meisjes betreft kan goedkeuren. Ik had nu liever willen horen dat hij ervoor openstond om samen toe te werken naar iets wat weer een basis zou kunnen zijn voor een relatie. Dus ergens weet ik het antwoord al .. van wat ik moet doen.
Loslaten ... maar deze keer dan echt. Wat we hadden was echte liefde .. en we houden nog van elkaar.
Maar mijn hoop en vechtlust op een relatie samen is groter dan hetgene dat hij daarvoor heeft.
Al die keren dat we afspraken, hoopte ik telkens dat zijn gevoel erbij zou groeien .. dat we hechter zouden worden.. dat we iets opbouwden. Dat is dus niet het geval .. niet voor hem. En ik ben ook niet ondersteboven van hem, verliefd ben ik niet.. misschien kennen we elkaar daarvoor te lang nu. Ik weet ook eigelijk niet wat we nu zouden voelen. Maar het gaat erom wat hij voelt en wilt.. en of dat overeenkomt met wat ik voel en wil. Ik hou van hem, hij houdt van mij. Hij wilt mij niet kwijt, maar ook niet perse in die mate dat hij zich weer met mij zou willen verbinden. En wat wil ik? Ik wilde dat ik hem allang had losgelaten .. en gelukkig zou zijn zonder hem, of zelfs met iemand anders.

Ik ga nu proberen te slapen. Ben emotioneel uitgeput nu. Ik zou erover nadenken en het hem laten weten wat ik hiermee zou willen. Wat vinden jullie ervan.... ?

Liefs zonnestraal