Hallo Allemaal,

Mijn verhaal in het kort om kennis te maken met mijn pijn en verdriet, part 1 (ik hou van sequels);
Ik heb het nu 6 maanden uit met mijn "soulmate" (zo voelde en voelt het), wij hebben een relatie gehad van 8 jaar waarbij wij de laatste 3 jaar samenwoonde. Ik stond op het punt haar dit jaar ten huwelijk te vragen, de ring was uitgekozen maar nog niet betaald, zij was hier niet van op de hoogte.
Onze relatie was één uit het sprookjesboek, wij waren een zeer gelukkig koppeltje hadden nooit ruzie, wel eens een meningsverschil maar waren het voorbeeld voor vele van onze vrienden, aldus het commentaar van onze vrienden. Toch is zij verliefd geworden op een collega van het werk. Er werd geflirt met haar en deze nieuwsgierigheid liep uit de hand.
Flirten met een ander is altijd spannend en brengt gevoel van nieuwsgierigheid met zich mee. Dit heeft haar blijkbaar erg aangetrokken. Zij was niet degene die het initiatief nam om te flirten maar toch keurde ze het niet af. Het begint ook meestal onschuldig.
Het is gek, je ziet ineens een totaal andere vrouw voor je staan. Van het één moment naar het ander heb je het gevoel haar niet meer te kennen. Hoe kan het zijn dat iemand die veiligheid, trouw en zekerheid hoog in het vaandel had staan ineens te kiezen voor de onzekerheid?
Men gaat aan zichzelf twijfelen want het kan toch niet zo zijn dat ineens het gevoel zo snel kan veranderen. Als ik naar het verleden kijk zie geen tot weinig aanknopingspunten om in te zien dat de liefde afnam. Dat maakt het ook zo moeilijk te accepteren.
Ondanks mijn pijn, verdriet en de teleurstelling neem ik het haar niet kwalijk, begrijp mij niet verkeerd ik laat natuurlijk niet over mij heenlopen maar als zij niet meer gelukkig is met mij dan kan ik ook niet egoïstisch zijn. Ik heb geleerd uit eerdere relaties dat vlak na een break-up het geen zin heeft om vast te houden. Niet in het begin, rationeel en emotioneel is niet meer in evenwicht en dan gaat men vreemde dingen doen om te overleven. Dat wil niet zeggen dat ik het niet geprobeerd heb te herstellen, ik heb mijn vechtlust laten zien maar tevergeefs. Wat ik rationeel al wist.
Door deze instelling van geen verwijt, ruzies, etc. zijn wij goed uit elkaar gegaan. Rationeel de inboedel verdeeld en afscheid genomen.
Ik ben een man met een vrij grote sociale kring, heb geen moeite een nieuwe relatie te vinden (erg arrogant) maar moet dit wel even aangeven. Dit betekend dat nu ik vrijgezel ben nogal hier en daar de flirts meekrijg uit mijn sociale kring. Wat mijn zelfvertrouwen alleen maar ten goede komt. Waarom zeg ik deze arrogante dingen, ik kan namelijk snel verder gaan met het opbouwen van een nieuwe relatie maar krijg dit niet over mijn hart. Zelfs het onschuldig afspreken is een uitdaging voor mij. Ergens hou ik de deur open voor mijn ex "soulmate", die zelf wel al een nieuwe relatie is aangegaan. Ik weet dat ik er gewoon nog niet klaar voor ben maar vraag mij wel af wanneer wel. Ik ben zeer trouw en kan dit lang aanhouden. Ik hou het hier even bij, part 2 volgt snel.