Beste ldvd'ers,
Nadat ik vorige week afscheid heb genomen van mijn ex, is het nu tijd om afscheid te nemen van deze site.
Mijn ex heeft meteen de brief teruggestuurd, waar ik hem om gevraagd heb. Volgens mij is nu alles afgesloten. Hij stuurde de brief terug zonder verder enige reactie. Daarmee heeft hij voldaan aan mijn wens, en verder niks.
Zoals eigenlijk verwacht.
Hiermee is voor mij bevestigt dat hij mij niet begrijpt. Het is geen onwil, hij wil mij niet kwetsen, maar weet echt niet wat hij met mij en mijn emoties aan moet.

Ik heb geen vragen meer aan mijn ex. Voor onze laatste ontmoeting was er al geen hoop meer. Ik wist dat het niet meer goed zou komen, nooit meer.
Na onze breuk heb ik hard gewerkt, om mezelf en ook mijn ex te begrijpen. Dit is mij grootendeels gelukt. Het bizarre is alleen dat mijn ex mij steeds minder is gaan begrijpen.
Nadat ik heb geaccepteerd dat onze relatie over is, zijn beweegredenen heb geaccepteerd, en vervolgens heb moeten accepteren dat het nooit meer goed komt, zal ik nu het allerlaatste moeten doen: accepteren dat hij mij niet begrijpt.

De tranen die ik nu laat zijn er omdat mijn ex echt een goede kerel is. Ik weet het, we hebben beiden fouten gemaakt, maar dat maakt hem geen slecht mens, het maakt hem slechts mens. In mijn ogen een mens die moeite heeft met emoties, zoals Boa denk ik terecht zegt: Emotioneel onbereikbaar.
Maar dat is zijn ding, zijn keuze, zijn onmacht. Wellicht heeft de astrologe gelijk gehad dat hij het niet kan en niet wil, puur omdat er dan bij hem wonden teveel worden opengereten.
Wat ik wel weet is toen ik hem vorige week zei dat hij volgens mij nog niet klaar was met de relatie met zijn ex, en niet echt bezig was met een relatie met mij, ik iets in zijn ogen zag. Iets, een heel klein beetje wat duidde op emotie. Op een punt dat hij wellicht zou breken.
Een minuut later was dit over, en zei hij weer: "iedereen heeft wel dingen meegemaakt die hij/zij meeneemt en wat op slechte momenten weer boven kan komen". Kortom: niks onverwerkt verdriet.
En mss is dit ook wel zo. Mss is het zo dat wat ik in zijn ogen zag, mijn eigen projectie was. En al is het zo, het is zijn leven.....

Ik weet het niet. Ik gok dat hij mij nooit zal gaan begrijpen. Ergens ben ik wel nieuwsgierig of dat ooit zal gebeuren. Maar ik wens het niet, en ben daar ook niet verbitterd over, in de trant van "hij komt zichzelf nog wel tegen".
Nee, hij is en blijft dezelfde persoon op wie ik verliefd ben geworden. En die persoon is mooi, zowel van buiten als van binnen.
Die gedachte wil ik niet kapot maken. Het is wel moeilijk, soms wenste ik dat het gewoon een rotzak was, maar helaas... Hij wil mij geen pijn doen met zijn keuzes en zijn onbegrip. Hij kan gewoon niet anders. Net als ik hem geen pijn wilde doen met mijn onverwerkte verleden en mijn paniek. Ik kon gewoon niet anders....

Zoals gezegd, de laatste stap die ik moet nemen is accepteren dat hij mij niet begrijpt. Ik weet dat er veel mensen zijn die mij wel begrijpen. Hoewel de mensen die echt begrijpen, namelijk ook begrijpen waarom ik niet boos op hem ben en geen rancune wil en kan hebben, schaarser zijn. De mensen die begrijpen wat ik gedaan heb, ook de ontmoeting met hem vorige week, zijn nog schaarser.
Het gaat erom dat ik mezelf wel begrijp, ook niet altijd hoor, maar wel grootendeels.

Lieve Ldvd'ers, ik heb hier enorm veel steun gehad. Ik houd nog contact met een aantal mensen van deze site. Dat is me ontzettend dierbaar. Ook aan slechte tijden kan je hele goede vrienden overhouden. Wel wil ik erop wijzen dat dit niet betekent dat je "oude" vrienden moet wegschuiven. Want ook die heb je ontzettend hard nodig.
Een ieder, veel succes en sterkte. Ik had het nog nooit meegemaakt, maar weet nu hoe heftig ldvd en dingen die je over jezelf kan ontdekken, kunnen zijn.
Mij zal je dat nooit (meer) horen wegschuiven.

Ik richt mijn blik op het heden en probeer nu keuzes te maken die mijn toekomst positief zullen be?ɬØnvloeden.
Merci voor het luisterend oor.
Liefs, Panic