En weer een paar dagen verder... Diegenen die het berichtje van maandag hebben gelezen hebben het al gesnapt, maar het is over en uit, voorbij...

Ze kwam rond 11 uur, pikte haar op bij de trein... Kreeg een kus, ze zei dat ik lekker rook... En daarna zijn we naar mijn huis gegaan.. de stemming was ongemakkelijk, ik zei daar iets van in een poging het wat lichter te maken, maar pas toen we thuis waren werd het wat rustiger...

Ik vroeg haar op de man af waarom ze wilde afspreken... ik had na haar laatste mailtje eigenlijk al gemaild naar haar dat ik eigenlijk uit haar mail niet zo heel veel kon lezen waardoor het nog zoveel zin had om af te spreken... het zou een hoop pijn en onzekerheid kweken... Maar ze wilde toch graag afspreken om van gedachten te wisselen... Zogezegd zogedaan, dat was dus maandag... Op mijn vraag had ze geen goed antwoord... Ik zei dat ik alles al in mijn mailtje had gezegd... Ik vind haar lief, heb geweldige tijd met haar gehad, maar wil niet bij iemand zijn die zo twijfelt... Wil met alle liefde geduld en begrip opbrengen en ruimte geven, maar als ze het gevoel heeft dat dingen niet werken, dan ga ik ook niet blijven rondhangen... Zij kon haar kant slecht uitleggen... Ze begon gelijk te huilen en vertelde me snikkend dat ze *wist* dat we goed bij elkaar pasten... dat we een hele fijne en goede combinatie waren... Dat er echt niemand ooit zo lief en goed voor haar was geweest als ik... De tranen sprongen ook mij in de ogen.. Hortend en stotend vertelde ze dat ze echter zo vol zat met zoveel gedachten en gevoelens, en dat ze nog zoveel onrust voelde... dat ze daardoor niet een fijn gevoel over mij had... Toen ik haar vroeg hoe het dan kwam dat haar gevoel ZO extreem snel is veranderd, daar kon ze niets op antwoorden... Ze is heel erg in de war, ik heb zelden iemand gezien die zo diep verdrietig is... Ze wilde wel nog bij me liggen... Kroop helemaal in me weg... En moest hard huilen... Ik troostte haar, gaf haar een kusje...

Ze stelde voor om elkaar toch nog gewoon te blijven zien, en probeerde dingen te verzinnen... en wellicht heb ik de foute beslissing gemaakt (ik ben daar terugkijkend op de situatie soms bang voor) maar ik heb gezegd dat ik dat niet kan en wil... Ik heb de laatste twee weken zo dik in onzekerheid en twijfel gezeten en ik trek dat gewoon niet... Ik wil iemand heel graag ruimte en tijd geven, maar als ik de ene dag een jubelend mailtje krijg ("kon vandaag niet stoppen met over je te praten... Je bent zo ongelofelijk leuk, fijn en lief! Ik wil echt nog zolang met jou leuke dingen blijven doen... en bij je zijn! Jouw vriendinnetje zijn!!") en de komende 5 dagen achter elkaar niets hoor, of af en toe een heel afstandelijk en koud mailtje, daar valt niets op te baseren...

Dus... ik heb iets gedaan wat ik eigenlijk nooit eerder deed... Ik heb voor mezelf gekozen... een goede vriend van me zei "ik hoop dat je haar niet met het badwater hebt weggegooid"... en even bekroop de angst me ook wel... Ik heb echt alle deuren gesloten... Gevraagd om niet meer te bellen, te mailen, te SMSen... geen Hyves meer... Alles weg... Ik heb alle fotos en lieve kaartjes verwijderd en diep onder een berg troep in de kast geplant... Een deel van mijn hart vastgepakt en in diezelfde kast opgesloten... En natuurlijk is ze nog steeds in mijn gedachten...

Ik hoop maar gewoon dat dit snel overgaat... en dat ik de juiste beslissing heb genomen... En ik moet gewoon heel voorzichtig gaan worden in de liefde... ik ben altijd zo snel geneigd om te denken dat DIT het is... en mezelf compleet aan iemand te geven... het enige wat ik daar mee bereik elke keer weer is dat ik mezelf compleet kwijtraak als dingen niet lopen zoals ik had gehoopt... Ik hou er een hele rij leuke, fijne ex vriendinnetjes aan over, maar ook een hart met veel kleine en grotere gaatjes...

Mike