Na mijn verhaal vorige week hier geschreven te hebben is er het een en ander gebeurd... allereerst heb ik na het schrijven van het (enorme) bericht besloten het even naast me neer te leggen... en dat werkte! Ik ben van nature nogal geneigd om in paniek te raken in dit soort situaties, en dat slaat natuurlijk nergens op in deze situatie... Of wellicht ben ik te streng als ik dat zeg, maar in ieder geval schiet ik er zelf heel weinig mee op als ik er zo in opga...

Dus... ik heb geprobeerd mijn week met zoveel mogelijk leuks en zinnigs te vullen... Paar keer werken, een logeerpartijtje bij lieve vrienden en vandaag gaan wandelen met een vriendin... Zodra ik thuis kom en niet van alles om handen heb dan loop ik het risico om de controle te verliezen... en dan mijn gedachten er weer met me vandoor...

Puur rationeel gezien is er niet zoveel om me zorgen over te maken... na de mailwisseling van woensdag kreeg ik donderdag een heel lief mailtje waarin stond dat ze heel veel had nagedacht, iets meer rust en ruimte voelde... en zich beter voelde! Ze zei dat ze desondanks al haar rare getwijfel over van alles en nog wat toch een duidelijk vertrouwen in ons voelde... Dat ze dus graag nog wel contact wilde houden in plaats van algehele stilte (als ik dat goed vond)... Een lief en mooi berichtje... Ik antwoordde dat ik het fijn vond dat ze zich iets rustiger voelde, dat ik het natuurlijk ook fijn vond om contact te houden, maar dat ik voorlopig het initiatief wel even bij haar zou laten... Een paar dagen was alles redelijk oke, er was overigens geen contact, maar ik had me er bij neergelegd dat dit gewoon even een periode met ruimte zou zijn, iets wat ik overigens zelf ook goed kon gebruiken...

Zaterdagochtend kreeg ik een nieuw berichtje... Nu alleen iets afstandelijker, en kouder... Ze klonk moe en een beetje zwaar... Het berichtje was kort, tikje zakelijk... En dat is waar ik nu ben... Zoals ik al zei heb ik rationeel eigenlijk niets om te klagen... maar ik voel me allesbehalve gerust... Het is in de afgelopen weken van het ene extreme ("Dit is vanaf het eerste begin voor mij niet 'zomaar' iets geweest, ik wil heel graag heel lang bij je zijn! Ik heb me in tijden niet zo fijn gevoeld!") naar het andere ("Misschien ben ik gewoon niet verliefd op je") gegaan... en dat is best vermoeiend... en dat maakt je ook best onzeker... daarnaast... vandaag besefte ik me dat ik het eigenlijk wel heel jammer vind dat het zo complex moet zijn al in het begin... elke relatie werkt anders, iedereen heeft zijn eigen ritme en zijn manieren waarop dingen gedaan worden... maar eigenlijk is er gewoon heel weinig wat niet super loopt... we zijn twee verliefde mensen (althans, dat dacht ik) die elkaar aftasten... en een hoop samen meemaken... we hebben het fijn, doen veel leuke dingen, geven elkaar de ruimte, leren elkaar beetje bij beetje kennen... zo jammer...

Ach.. ik ga zo maar eens slapen!

Mike