Ik was al enkele jaren vrijgezel en was het ondertussen al wat gewoon geworden. Het was een relatie van 2,5 jaar maar had geen enkele toekomst meer.
In april van dit jaar begon er een nieuwe vrouwelijke collega bij ons op het werk. Prachtige vrouw van 25 jaar maar wel super verlegen. Geen probleem, ze had al 2 jaar een vriend waarmee het goed liep. Ik hechte niet al te veel belang aan haar omdat het toch niet kon zijn en dat vormde niet al te veel problemen op. Op een dag begon ze wel heel vriendelijk te doen, liep ze plots achter mijn auto om nog snel iets te vragen en gaf ze me haar GSM nummer. 1 van de daarop volgende dagen moest ze dus blijkbaar in opleiding en bleek dat de plek toch wel vrij ver van elk openbaar vervoer lag. Ze liet me dit weten en ik stelde voor om haar 's avonds na de opleiding op te komen pikken en ze bij mij te laten slapen (zij in mijn bed en ik op de zetel).
Ik dus het allerbeste in mezelf naar boven gehaald en gekookt, ook al bak ik daar in het algemeen niet echt veel van
Het eten viel dus vrij goed in de smaak en het was eigenlijk best wel een gezellig avond. Net toen we op het punt stonden om te gaan slapen gaf ze me een kus en voor ik het wist stond ze zich om te kleden in mijn living ...
Uiteindelijk dus niet op de zetel geslapen maar een super zalige nacht gehad en ze 's ochtends dus terug gaan afzetten op de opleiding. Van het 1 kwam dus het andere en ze zei dat ze met haar vriend ging breken omdat er blijkbaar toch iets miste.
We spraken nog een aantal keren af maar stilaan kwamen de eerste opmerkingen: mijn appartement was te klein, er was geen plek voor haar schoenen, make-up, al haar kleren, ...
Na een tijd begon ze me stukje bij stukje af te wijzen, afspraakjes af te zeggen, weg te trekken als ik haar wilde kussen, ze kwam ook geen hallo meer zeggen 's morgens ...
Ik vroeg haar verschillende keren of er iets scheelde maar het was allemaal niets, ze had het te druk, moest thuis nog te veel werken, ... goed ik geloofde haar in de hoop dat het vanaf de winterperiode iets minder druk ging zijn.
Ze heeft ook een nogal bizarre hobby, namelijk reënactment: hystorische taferelen van Napoleontische tijd herspelen en bleek dat ook haar ondertussen ex-vriend daarbij mee deed.
Ze ging dus op reënactment naar Waver en ik stelde voor om eens te komen kijken. Blijkbaar wist de ex-vriend dus nog totaal van niets en moest alles in het geniept gebeuren. We gingen dus naar haar tent tijdens het optreden van haar ex-vriend en we hebben toen even wat kunnen praten. Ik ben echter naar huis gegaan achteraf met 1 kleine kus en verder niets.
2 van mijn grootouders waren ondertussen in het ziekenhuis beland dus ik had het ondertussen ook vrij druk maar daar had ze blijkbaar niets mee te maken. Ze heeft zelfs niet gepolst hoe het met hen ging.
Ik mocht eindelijk voor de eerste keer bij haar thuis blijven slapen. Haar ouders wisten nog steeds van niets maar waren dat weekend op reis. Ik mocht dus zondag langskomen. Ik SMSte zaterdag om verder af te spreken maar zonder resultaat, ik mailde en belde haar maar ook dit zonder resultaat. Zondag nogmaals geprobeerd te SMSen en te bellen maar weer zonder resultaat. Na bezoek bij 1 van mijn grootouders heb ik dan besloten om er eens langs te rijden. Het duurde 10 min voor ze de deur kwam openmaken. Ze was verschrikkelijk kwaad dat ik zo plots voor haar deur opdaagde want ze had blijkbaar haar vrijheid nodig. Uiteindelijk was ze dan een beetje gekalmeerd en kreeg ik zelfs iets te eten en konden we vanachter in de tuin even bekomen. Op het einde van de avond wist ze me wel te vertellen dat ze het nog niet zag zitten dat ik bleef slapen omdat ze nog niet volledig over haar ex-vriend was (4 maand na het uiteen gaan). Ik dus terug naar huis gereden ...
Een beetje later op het werk kreeg ze te horen dat ze tijdelijk promotie mocht maken maar dat ze dus naar een ander gebouw zou overgezet worden. Ze kwam dit in een vergadering op dienst vertellen waarna ik vroeg hoe het nu verder moest met 'ons'. Ze maakte het kortweg gedaan en is zonder meer vertrokken. Ze zou de eerste jaren niemand nieuw willen want ze had er even genoeg van. Ze werd niet mijn baas maar ik moest wel onder haar samenwerken.
Op een dag vroeg ze me om te gaan lunchen en daar ben ik dus op ingegaan. Zo super afstandelijk heb ik haar nog nooit gezien. Ze was enkel nog over het werk bezig en de helft van de tijd aan het bellen voor het werk.
Ik ben dus weer mogen afdruipen zonder iets van wederzijds respect of enige interesse. Ze staat in elk gesprek altijd centraal en alles daarrond kan precies ontploffen :s
Ze heeft me dus, buiten men wil om, tot technisch verantwoordelijke gedoopt van de nieuwbouw waar we met ons werk vanaf april volgend jaar in zullen trekken.
Nadien heb ik dus wekelijks nog vergaderingen waarin zij ook aanwezig is. Elke keer als ik ze zie breekt het mijn hart ... in het begin ben ik mijn heil gezocht in pillen en alcohol maar ik ben er ondertussen al uit dat dit geen oplossing is. Er zijn zelfs periodes geweest dat ik met meer dan dit in mijn hoofd zat en nu soms zelfs nog.
Ik ben er nu achter gekomen dat ze terug samen is met haar ex-vriend en dat ze samen (1 maand na onze break-up) op zoek zijn naar een huis/appartementje.
Ik zie/hoor ze nog minstens 2x per week en hou het soms niet meer uit ... ik ben ook totaal aan het einde van mijn Latijn. Ik weet dat ik door moet maar ik heb in niets zin! Ik slaap super slecht, mijn job begint er soms onder te lijden en als dit niet het geval is doe ik gewoon kei veel overwerk waardoor ik even niet aan haar moet denken.

Ik dacht, zeker in het begin, dat zij, zeker na ons 'liefde op het eerste zicht' concept, nu eindelijk de ware was. Ik was zelfs al aan het denken mijn appartement te verkopen om samen met haar iets te zoeken of zelfs om samen aan kinderen te beginnen. Misschien allemaal een beetje snel maar alles ging ook allemaal zo snel.
Ik was voor haar niet slim genoeg, ook al heb ik een Bachelor diploma, maar zij had 3 masters ...
Ik moest beginnen met een eigen zaak volgens haar omdat dit toch beter zou zijn voor mijn toekomst.
Op alles wat ik kookte had ze opmerkingen, het was echt nooit goed.
Vele mensen hebben al gezegd dat ik beter af ben zonder haar maar momenteel voelt het zo zeker niet. Tijd zou alle wonden helen, maar het is ondertussen dus 1 maand verder en ik ben nog steeds dat hoopje miserie dat die bewuste dag is achter gebleven.

Heeft er iemand tips hoe ik dit kan aanpakken, hoe het verder moet?
Ik weet het allemaal niet meer, ik ben alle zelfvertrouwen kwijt en heb moeite om eender wie nog te vertrouwen.
Op de 1 of andere manier zou ik haar ex-vriend willen waarschuwen en hem op de hoogte stellen van haar ingesteldheid. Ze heeft hem al 1 maal bedrogen en mij met alle waarschijnlijkheid ook bedrogen. Ik ken hem niet persoonlijk maar zou hem wel kunnen bereiken. Het gaat hem niet omdat ik jaloers ben maar om het feit dat zij ook wel eens mag weten hoe het is om het deksel op de neus te krijgen. Of haar vriend het nu weet of niet weet ik dus niet maar ik veronderstel dat ze wel gewoon de relatie met hem heeft laten doorlopen tijdens dat ze bij mij was.

Ik ga nu echt stoppen met zagen want ik kan zo nog wel enkele dingen aanhalen. De belangrijkste staan er op en ik heb mijn hart eens kunnen luchten. Ik ben echter nog niet terug mezelf, er is iets in me gebroken en ik vrees dat tijd hier niet meer zal helpen.