Gisteren was ze jarig. Ik wilde die dag geweldig maken. Cadeau, bloemen en als verassing naar het theater. Ik was wat laat door de file. We gingen met zijn vieren uit eten. Ik in de auto met 2 vrouwen die de weg wezen terwijl ze gezellig kletsten. Nadat ik bijna een botsing veroorzaakte vroeg ik, een beetje ge?ɬØrriteerd of de vriendin van mijn vriendin ipv die kant op en wijzen met een hand, gewoon links en rechts wilde zeggen.

Het eten was gezellig. Mijn vriendin was blij, heel erg blij. Daarna hadden we nog 30 minuten om bij het theater te komen. Centrum R'dam. Ze start een discussie op. Het voelde niet goed dat ik op vaderdag op het strand geweest was omdat ze dacht dat ik niet bij haar vader was omdat ik ziek was. De feiten:

Ik zou zondag gaan wadlopen. Zaterdag ochtend: migraine. Hoofdpijijijn en overgeven. Ik ging niet naar Groningen maar belde mijn vriendin om af te spreken. Zij zie dat ze vol zat met afspraken. Ze ging o.a. naar haar vader toe. Ik heb niet gezegd dat ik mee wilde omdat ik me ziek voelde en geen zin had. Zondag om 17:00 was ik iets beter en ik vertrok naar het strand om te wandelen met een vriendin. Ik miste haar belletje en stuurde een sms dat ik later zou bellen omdat ik op het strand was. Toen ik naar huis fietste heb ik haar ook gebeld. Het was een fijne dag.

In de auto zei mijn vriendin, en dat was wel echt goed van haar, dat ze me niet wilde aanvallen maar dat ze wel wilde dat ik wist dat ze het vreemd vond dat ik op het strand was. Ik zei ook, als je erop had aangedrongen dan was ik met je mee gegaan. Voor haar. Toen was er ruzie, boos, wilde ze niet naar het theater enz.

We gingen toch. Gedurende de voorstelling zocht ik toenadering. Ik heb haar ook gezegd dat ik van haar hield. Dat voelde zo. Er komt naar mijn gevoel altijd weinig terug. Ik wil dat ze ook mij aanraakt, om te laten merken dat het goed is. Dat gebeurde eerste niet.Gedurende de voorstelling werd het langzaam beter. Ik moest huilen om de situatie.

In de auto vroeg ze of we het nog uit wilde praten. Ik vertelde dat het laatste wat ik wilde was: haar dag verpesten. Ze ging van zo vrolijk naar zo verdrietig. Dat was vanaf het moment dat we samen waren. Nee, als dit mijn uitwerking is op haar dan kan het samenzijn gewoonweg niet.

Er volgde discussie. Over elkaar begrijpen, vooral over elkaar niet begrijpen. Daarna kwam de fase waarin alles fout is wat ik zeg. Als voorbeeld: Ik was vaak kortaf. Ik probeer te denken waarom maar begrijp het niet. Ja, soms vallen er lange stiltes en is het moeilij het gesprek op gang te houden. Dit was voor haar een erg zware opmerking omdat ik eigenlijk zie dat er met haar niet te praten viel. Ik had het nu gezegd en zij was boos. Ik leg uit dat het soms is en dat het niet aan haar ligt maar aan ons. Zij bedoelt hetzelfde.

Ik zeg ook dat ik soms erg kortaf aan de telefoon kan overkomen. Maar dat ik dat niet bedoel. Dat zeggen meer mensen. Haar reactie is: als andere het zeggen dan geloof je het wel maar als ik het zeg geloof je het niet. Ik begin uit te leggen dat ik haar wel geloof als ze dat zegt, zeker omdat andere het ook gezegd heb. Halverwegen de zin breekt ze me af. Met nog een aanklacht. Mijn zenuwen springen en ik schreeuw dat ik wil uitpraten. Zij opent het portier en wil uit de auto springen. Door hard te remmen voorkom ik erger. Ze loopt weg (we waren vlak bij haar huis) Ik rij naar huis met het gevoel dat het over is. Ik denk er niet eens aan dat zij misschien door zou willen. Ze moet zich toch even rot voelen als ik. Ik bel mijn zus, een vriendin en mijn vader. Als ik voor de deur sta belt mijn vriendin. Dat ze goed thuisgekomen is. Ik zeg dat het duidelijk is dat het over is. Zij zegt dat ze zielsveel van me houdt. Ik zeg (en voel) dat het ook zo is maar dat het zo niet kan. Mijn zenuwen zijn te gespannen door haar. Ik loop op eieren, durf niets meer te zeggen zonder eerst een formulering te bedenken die foutloos is. Ik kan het niet meer. Ik zeg haar ook dat ze niet aan zichzelf moet twijfelen, dat ze mooi is van binnen en dat het zonde is dat al die onzekerheid zo overheerst. Ze is echt ook van binnen een mooie vrouw. Alleen is er iets waardoor er vaak modder aan het oppervlakte drijft. Ik mijn verdriet zeg ik dat ik rust wil en misschien zondag met haar wil praten. Dom?

Ik ben gaan slapen. En ik ben vanochtend opgestaan. En straks ga ik weer slapen. Totdat het lichter wordt om me heen. Het voelt als falen, als iemand in de steek laten. En dat ik haar verjaardag zo verpest heb. Alleen doe ik niets onaardigs. Ik reageer. Het meeste pijn doet het om iemand waarom je geeft binnen een paar minuten van heel erg blij heel erg verdrietig te zien gaan. Door mij. En toch is dat ook de overtuiging dat het goed is om te stoppen. Het is mijn aanwezigheid, mijn geur, mijn warmte en haar interpretatie van mijn woorden die haar verdrietig maken. Niet mijn instelling.

Ik denk dat wij andere dingen zien, horen en voelen. Ik ben me niet bewust dat ik haar pijn doe. Ik heb geen zintuigen daarvoor. Zij is zich niet bewust dat ik lief voor haar wil zijn, dat ik mijn best doe en dat ik verder ga dan ooit. Zij heeft daar geen zintuigen voor. En als wij samen zijn dan overheersen de misverstanden.

Ergens ver in me zegt een stemmetje dat mijn zintuigen wel ok zijn omdat ik nog nooit met iemand echt problemen gehad heb. Diep in mij zegt een ander stemmetje dat haar zintuigen nog moeten volgroeien en, als dat gebeurt is, er een wonderbaarlijk mooie vrouw ontstaat. Hou het vol jongen, nog even. Dit soort dingen zijn te leren door haar. Maar ze neemt ze niet van mij aan. Mijn zenuwen staan me niet meer toe om het te proberen. En mijn hart, mijn hart huilt om alles. Om mijn gevecht voor de toekomst, om haar gevecht voor geluk waar ik even dicht bij heb mogen zijn en daarna in opgezogen werd totdat ik zo verdronken was dat ik van toeschouwer en lichtpunt, oorzaak geworden ben.

Vroeger schreef ik dit gedicht voor haar. Ik heb het haar nooit gegeven. Het is vreemd dat ik toen zo gedacht en gevoeld heb. Wat is er toch gebeurd?

Deze ochtend

Deze ochtend in het vale licht
In je slaap lijk je gelukkig
Je haren en de rust op je gezicht
Ik kan nu al niet meer zonder

De minuten van 't ontwaken
Even ben je er nog niet
Je draait je om en het laken
plooit zich rond jou vormenm

En nu alleen op het werk
Met drijvende gedachten
het is zo vreemd dat ik merk
dat wij hetzelfde zijn geworden

Nu:
Hoe lang is het nou geleden,
de vorige vrouw het vorige verdriet
Even denk je toch te slagen
En als je wakker wordt,
Dan is het er dus niet.