Vannacht ging het mis. Eerder op de avond zat ik bij vriendin, het precieze verhaal kan ik wegens privacy redenen niet uitleggen maar t ging er om dat vriendlief een giga grens overging en een afspraak die voor mij vee betekende vergat. Social media ding ( Facebook is stom..dus..) .. Ik brak, de adem werd me ontnomen..zij wees me er op dat dat online stond, die vriendin, ook enigszins in shock. Ik stuurde je een bericht, je reageerde begripvol en kon jezelf voor de kop slaan dat je mij hierin vergeten was. Ik zei dat ik t even liet landen.. Wilde geen drama en voelde me wel drama. Toen maakte ik een fout, vriendin die me al lang niet gezien heeft belde me, of we uit gingen vanavond, en ik dacht mooi, ik wil even niks voelen en lol hebben dus heb ja gezegd. Dus daar zat ik, in de kroeg. Hoewel t allemaal een hoog oppervlakkigheids gehalte had kon ik er wel even in meegaan, heb t op een drinken gezet en voelde me langzaam opgaan ide menigte, even niks hoeven voelen. Dan wordt t laat, ik ging me onzichtbaar voelen en niet op mijn plek.. Zag mezelf in de spiegel, te dun, moeie en verdrietige ogen, ik wilde weg, so we did.. Een lange fietstocht, en eenmaal thuis stortte ik in. Ik ken mezelf zo niet.. Ik heb een mes gepakt en wilde allereerst kijken.. Zal ik.. Ik ben alles kwijt, huis, werk, alles... Ik schrok van mijn gedachten, t feit dat ik er bij stil stond, al was t maar zon kort moment, om er een eind aan te maken.. Toen kon ik kracht vinden, doe normaal, zei ik tegen mezelf, dit wil je niet, hier moet je doorheen, je kan gaan stappen, je kan gaan vluchten, maar hier sta je nu in je leven, ik brak, ik heb over de vloer gekropen van de emotionele pijn, mijn nagels in mijn benen gezet, gehuild als een klein kind, midden in de nacht in een slapend huis.. Ik ging stuk, ik brak, echt heel pijnlijk. Dit heeft zon twee uur geduurd denk ik, echt door de hel heen, ik moest wel, er omheen ging niet meer. Waar ik me eerder deze week al verbaaste dat ik me zo goed voelde voelde ik me nu op de bodem van de oceaan.. Niks geen bootje meer, gezonken. Als je het hebt over eigenwaarde, kwamen m'n grootste spoken boven, niemand wil zo iemand als mij, niemand vind me mooi, ik ben niks meer, vooral het laatste " ik ben niks meer " bleef zich maar herhalen .. Kwam mijn mond uit tussen het snikken door. Maar ik bleef mezelf ook zeggen, met een sterker stukje mij.. Ga hier doorheen, het komt goed, t leek ook wel, heel zweverig misschien, of ik niet alleen was.. Had ik het eerste uur het gevoel van immense woede naar mezelf toe en dat ook op mezelf willen richten ( nagels staan helaas in m'n benen ) kwam er na dat uur liefde.. Ik kon mijzelf over de armen aaien, troosten, tot rust brengen, warmte geven. Het was zon raar proces..uiteindelijk was het ook op.. Zes uur smorgens al ondertussen, en ik was ook op, heb nog wat gegeten, heb wat glazen water achterover gegooid en kon slapen. Werd al vroeg weer wakker. Een bericht van hem over hoe het hem spijt en of we het er alstjeblieft over kunnen hebben, dat hij heel bang was dat ik nu weg zou rennen, dat de koek op is.. Lieve hoop schoof aan bij mij aan tafel, het gesprek ging ik aan en was zowaar liefdevol.. En nu uitgepraat. Ik heb besloten dat ik dit weekend naar hem toe ga.. Omdat hij eens luisterde ipv in de verdediging te gaan, omdat hij zag dat ie fout was, ipv alles bij mij neer te leggen. Hoop tot verandering.. Wie weet ga ik mezelf er wel enorm mee pijnigen maar ik voel tot in mijn tenen dat ik dit aan wil gaan, dus dat doe ik ook maar. Momenteel voel ik me wel goed.. Schaamte over wat de nacht me aan gevoelens bracht en een beetje een gebroken gevoel in m'n buik, een beetje een zeer hart, ik mag bijkomen vandaag van mezelf.. Maar voel me niet meer zo zwak, en voel weer die vertrouwde hoop voor de toekomst die ik de rest van de week wel bij me kon dragen.. Dag voor dag.. Dip dal 1 overleefd. Ennnnnnn los...