Ruim een maand geleden, maakte ik het uit. Nog geen paar dagen later was het weer aan. Ik heb me laten ompraten, volgens hem had ik het nog niet genoeg geprobeerd, was ik bang en moest ik het wat meer tijd geven. Beste vriendin gaf me ook het advies om nog niet op te geven. Dus ik ging er weer voor.

Helaas mocht het niet baten en had mijn instinct toch gelijk. Het slechte slapen ging weer vrolijk verder, vaak om 4 uur 's nachts werd ik wakker en kon ik niet meer in slaap komen. Dit begon me echt op te breken. Ik had nergens zin meer in, had geen overzicht meer en voelde me vaak benauwd. Ik zat totaal niet lekker in mijn vel. Kwam dit door hem? Of gewoon door mijn persoonlijkheid (van nature een piekeraar)? Of omdat het op werk niet lekker gaat?

Halverwege december wederom mijn twijfels aangekaart, maar hij smeekte me hem niet vlak voor kerst te verlaten, zijn familie woont in het buitenland. Van alles geprobeerd, apart slapen, yoga (sowieso fijn), mee gaan naar zijn vrienden. Ook kaartjes en cadeautjes voor hem kopen, zodat ik het misschien zelf ook ging geloven, vanwege schuldgevoelens en om mijn uitgesproken irritaties goed te maken. Een afspraak bij de huisarts voor mijn slaapproblemen, die mij vroeg of mijn relatie eigenlijk wel goed zat, waarop ik mijn twijfels uitsprak. Ik denk dat dit het moment geweest is dat ik besefte dat ik ermee moest stoppen.

In de nacht van 30 op 31 december, toen ik voor de zoveelste keer wakker werd, en vervolgens ook boos werd op hem, terwijl hij gewoon lag te slapen, wist ik definitief dat het zo niet langer kon. Helemaal toen hij me troostte en zei dat hij naar huis ging, zodat ik goed kon slapen. Dat vond ik niet eens erg. Na 2 uurtjes viel ik in slaap en toen ik wakker werd ben ik maar hem toe gegaan.

Oudjaarsochtend 2015 zat ik vastbesloten op mijn fiets, misschien erg egoïstisch op deze dag, maar ik zag geen andere uitweg meer en moest er niet aan denken om nog het hele weekend met hem te moeten doorbrengen. Bovendien zou hij zo ook nog 3 dagen kunnen bijkomen voor hij weer moet werken en wist ik dat hij deze avond bij vrienden terecht kon. Meteen toen ik bij hem kwam vertelde ik hem dat ik de relatie wilde beëindigen. Hij was het er niet mee eens en vond dat ik weer niet genoeg had geprobeerd en dat ik het in iedergeval nog tot 2 januari moest volhouden. Gelukkig kon ik standvastig blijven, al kostte het me wel veel moeite. Na een uur huilen, praten en knuffels, ging ik naar huis en liet ik hem gebroken achter. Mijn hart brak om hem zo te zien en hem dit aan te doen. Het had zo'n leuke avond moeten worden samen.

Ik zit in een achtbaan van emoties, maar moet eerlijk zeggen dat er overwegend opluchting is. Ook heb ik weer zin om aan te pakken, te sporten en te stappen (dit deed ik heel weinig de afgelopen maanden) Hopelijk kan ik vanavond goed slapen en is het geen tijdelijke opluchting voor een dieper liggend probleem... Soms voel ik me even schuldig en verloren. Maar ik kán niet anders dan onderzoeken of hij de oorzaak is van mijn innerlijke onrust... Tijd voor mezelf!

Nog één openstaand pieker dingetje, over 2 weken hebben we met een grote groep een wintersport geboekt.. Geen hechte vriendengroep, maar kennissen van elkaar, zo'n 10 man. Wat moet ik hiermee? Ik heb betaald... M'n verlies pakken, of in overleg met hem, toch mee gaan?

Liefs Glittertje