Goedendag Havana,wat een wijze woorden,inderdaad is liefde een werkwoord,wat door horden koppels wel eens vergeten word.Tis zoals die vlinder die van de ene bloem naar de andere fladdert maar nooit verzadigd raakt.Vergis je niet,ze bestaan,mensen die constant opzoek zijn naar dat gevoel van verliefdheid,maar vergeten dat de dorst die hun ten dele is gevallen nooit gelest kan worden.Die zucht naar hun behoefte,is een vicieuze cirkel.Tis niets voor niets dat 1 op de 3 relaties stuk loopt.Men beseft soms niet wat men in handen heeft.Is dit niet een tijdsgeest,waarin alles binnen handbereik ligt,zoals je constant gebombardeerd word via media dat het hoogste geluk wat je kunt vinden verliefdheid is?En daarom voor veel mensen ook een geest is die uit de fles gehaald dient te worden.Vergis je niet,verliefdheid is een zeer krachtig middel om mensen euforie te laten ervaren.Sommige raken daar verslaafd aan,Waneer zoals je stelt dat de verliefdheid over is,zouden ze toch de vraag moeten stellen dat er meer is dan dat geluk na te streven,er binnen de relatie een zeer krachtiger euforisch geluk te ervaren.Zoals vertrouwen,oprechtheid,eerlijkheid,respect,elkaar ook hun eigen vrijheid respecteren.Dat kan alleen wanneer er een diep besef is van eerbaarheid,zelfrespect,en respect naar je partner toe.Er zijn mensen die totaal niet om kunnen gaan met die vrijheid,en daarom zoals die vlinder hun eeuwig durende dorst proberen te lessen.Wanneer je verschilt van elkaar wil nog niet zeggen dat je elkaar niet kunt respecteren in elkaars opvattingen.Het kost moeite en werk om een mooie relatie in stand te houden.

Dank je voor je wijze woorden.

Groetjes Levensles

Hoi Havana,

Een hele interessante blog, over verliefdheid en echte liefde bij een duurzame relatie. Bij een duurzame relatie komt veel meer bij kijken, heb zelf een relatie van 18 jaar achter de rug. Het is veel meer leren, werken, communiceren idd, met vallen en opstaan, maar toch steeds elkaar accepteren en in de waarde laten. Als één van de twee zich niet meer daaraan houdt dan is zelfs zo'n duurzame relatie onhoudbaar. Na verloop van tijd ben je meer broer en zus dan een echtpaar, het gevoel is er niet meer. Is de mens blijkbaar niet geschikt om zich zich zo lang aan één persoon vast te zitten? Is de mens überhaupt wel geschikt voor monogamie, houden we onszelf niet voor de gek, versterkt door de media? Dat ideaalbeeld van "ze leefden nog lang en gelukkig", bestaat dat niet slechts in films? Of is dat alleen van de laatste tijd, een luxe probleem, omdat de mens in een welvarend land de luxe heeft om keuzes te maken? En dat men in armere landen niet eens de tijd en luxe heeft om aan de relatie te twijfelen? Daarnaast versterkt door het gemak van de huidige communicatiemiddelen, zodat men sneller stiekem alvast op zoek kan gaan tijdens een in een sleur geraakte relatie?
Zelf heb ik ook weleens teruggedacht, toen nog jong en naïef, waarom ik de beslissing had genomen om te gaan trouwen. Destijds geloofde ik er 100% in natuurlijk, maar achteraf met wat ik nu weet zou ik er niet zo zeker van zijn. In de waan van de verliefdheid nog durfde ik dit soort rigoreuze beslissingen te nemen, daar heb ik ook totaal geen spijt van gehad. Zonder die keuze zou mijn leven heel anders eruit hebben gezien, zou ik niet de trotse vader zijn geweest van mijn 4 kinderen. En zou ik niet 18 jaar lang hebben genoten van de liefde en warmte van een gezin.
Nu besef ik dat relaties, trouwen, gezin stichten niet alles is, wel belangrijk, maar niet alles. Destijds vond ik dat dat het heilige doel was, en toen dat weggevallen was, had ik niets meer, althans, zo voelde het.
Maar ik heb er veel van geleerd, dat zou ik voor geen goud willen missen.
Nu, een stuk ouder en wijzer, besef ik dat er een balans moet zijn, dat je jezelf niet moet verliezen in een relatie.
Daarnaast heb ik ook geleerd meer objectief te kijken, niet te snel te (ver)oordelen. Als iemand steeds op zoek is naar verliefdheid, dan moet hij of zij nog leren, leren dat die leegte nooit opgevuld kan worden behalve dan met echte liefde. Iedere keuze heeft consequenties, er zijn geen goede of slechte keuzes. En ieder is verantwoordelijk voor de eigen keuzes in het leven. Ieder heeft zijn/haar eigen weg te bewandelen waarbij men met vallen en opstaan moet leren van het leven. Misschien leren wat echte liefde is?

Tja, wat is echte liefde? Net zo ongrijpbaar als het leven, zodra je denkt erg dichtbij te zitten, dan heeft het geen vorm, dan kun je er geen vat op krijgen, dan is het niet te definiëren.

Thanks voor je blog, het heeft een aantal dingen in me getriggerd.

Groetjes,

Mr Bean