Met mij gaat het eigenlijk wel heel goed.
Ik zit lekker in mijn vel, doe leuke dingen, leef, geniet, maar kan ook heerlijk alleen thuis zijn.
Het is toch wel een super gevoel om weer die tegenslag te boven zijn gekomen hoor, en dan ook nog eens gevoelsmatig klaar met iemand te zijn. Dat laat me momenten heel sterk voelen, en is goed voor mijn zelfvertrouwen!

Heb ontdekt dat ik door die tegenslagen, nare periodes, mijzelf heel erg aan het ontdekken ben gegaan en steeds wat dichterbij mezelf ben gekomen. Dat is natuurlijk een oneindigproces wat je hele leven doorgaat, en daar ligt ook zeker de uitdaging, maar toch kom ik steeds wat dichterbij mezelf.
Je leert jezelf echt kennen, weet wat je in huis hebt, en wat niet, en komt soms ook op een punt dat je gaat onderzoeken in jezelf en dat je graag dingen wilt veranderen, voor JEZELF.

En het belangrijkste misschien van alles: Door hetgeen ik ervaren heb, leuke en minder leuke dingen, ben ik van mezelf gaan houden!! Ik weet mezelf nu op waarde te schatten, weet dat er heel veel in mij zit, dat ik altijd op mijzelf kan vertrouwen.
Ben altijd toch vrij onzeker geweest, weinig zelfvertrouwen, geen positief zelfbeeld en ga zo maar door!
Doordat ik niet genoeg van mezelf hield, nam ik ook altijd genoegen met veels te weinig. Gaf ik veels te veel, en kon ik niet ontvangen!
Nu ik voel en weet ik dat ik zelf best wat waard ben, kom ik ook niet meer zo snel in situaties terecht die niet zo goed voor me zijn en als ik erin terecht kom dan maak ik snel genoeg een keuze voor mijzelf!

Zelfliefde wordt door velen gezien als arrogantie, iets dat niet zou moeten, niet kan. De maatschappij ziet je dan als verwaand, eigen dunk, of inderdaad arrogant.
Nou, dan vinden de mensen mij maar lekker arrogant, want als ik niet van mezelf houd, dan ben en kom ik HELEMAAL NERGENS! Dat heb ik wel geleerd!!! Dan gun ik mijzelf niet gelukkig te zijn, en kom ik telkens in situaties terecht waarin ik dat dus ook niet ben.

Waarover ik eigenlijk wilde schrijven.........
Ik wordt soms heel erg opstandig van de verhalen hier, van het verdriet van de mensen, van hoe mensen met elkaar omgaan. Hoe ze elkaar zo voor kunnen liegen, met gevoelens van mensen spelen, je gebruiken uit eigen belang, en meer van dat soort zaken.
En weet je, wij laten het zelf nog toe ook nog, en waarom?????
Waarom geven wij diegene die ons zo respectloos behandeld geen enorme schop onder zijn/haar hol zodat hij/zij uit ons leven is?????
Ja zeggen we dan: Maar ik houd van hem of haar. En dat gedrag van die ander gaan we dan ook allemaal goedpraten, invullen, en veeeeel mooier maken dan hij of zij is in werkelijkheid. Maar kijk naar de FEITEN! Niks invullen, niks goedpraten, niks bedenken waarom hij of zij zo doet. Ze zijn niet goed voor ons, klaar!!

Als iemand niet met respect met je omgaat, dan kun je mij niet vertellen dat dat echte liefde is. Maar wij willen daar niet aan, die keiharde waarheid. Want het voelt veel beter en fijner om te denken dat ze wel zoveel van ons houden!
Waarom?
Je houdt te weinig van jezelf, ziet die persoon als invulling omdat je alleen niet gelukkig kan zijn, gunt jezelf geen geluk etc etc....

Bottomline:
Ben van mening dat wanneer je ECHT van jezelf houd, je geen genoegen neemt met dit soort situaties en je sneller een keuze voor jezelf zal maken! Tuurlijk zal dat heus wel pijn doen, en ook zeker de nodige confrontaties met jezelf kosten, maar uiteindelijk heb je wel een hele grote WINST in je broekzak.
Want je sluit de ene deur om vervolgens straks andere nieuwe deuren te kunnen openen, die je zoveel meer kunnen brengen dan dit verdriet en ongeluk!

Ik moest het gewoon even kwijt.......

lfs Lin