Het is nu meer dan een maand geleden sinds mijn vriend zomaar uit mijn leven verdween, geen voorafgaande ruzie helemaal niks voorgevallen , ineens weg en niets meer van zich laten horen. Alhoewel ik eerst gek werd van angst dat hem iets moest zijn overkomen drong later de werkelijkheid tot me door dat er veel leugens waren geweest ... en ik zag het niet...

Vanmiddag druk in de weer in huis , opruimen en met mijn nieuwe stofzuiger in de weer , zo actief als je daar van wordt als maar iets nieuw is en ontdekt moet worden, de hele woning van boven naar beneden moest genieten van dit nieuwe wonder op wieltjes.
Ondertussen nadenkend over de woorden van mijn vrienden alhier en mijn nieuwe aanstaande vlam die ik heb ontmoet op de beruchte site van mijn vorige blog.

Ik had al een issue met afscheid nemen, weet nog dat mijn ene speciale vriend hier afscheid ging nemen van de site en ik spontaan in tranen uitbarste...ga niet weg...
Waardoor dat kwam omdat vriend lief altijd weg moest... al binnen kwam met de woorden . Schatje ik kan niet lang blijven want ... dat ik zei. Jeeh ben je er al...
Altijd weer afscheid bij de bushalte hier of ik reisde een stukje mee en stonden we op het station , veel stations gezien ook afgelopen jaren maar dat terzijde...altijd weer alleen thuis komen , niemand daar ..de glazen opruimen die nog op de tafel stonden toen het nog gezellig was , hij er was.Een tastbare herinnering waar je niet echt blij van wordt.

Ik dwaal af... terwijl ik de stofzuiger opruim en de woonkamer in loop zie ik vanuit mijn ooghoek mensen aan komen lopen richting mijn tuinpad ... tot mijn grote vreugde zie ik dat het mijn ouders zijn.
Ze komen niet vaak langs omdat ze niet echt in de buurt wonen , dus onverwachts zijn ze daar .
Mijn vader met sigaar as always en droeg een klein doosje . Ik doe snel de deur open en trek mijn ouders bijna naar binnen zo blij omdat ze er zijn. Krijg het doosje met de appels , mijn vader geplukt van de boom uit hun tuin , voor mij. Zo lief vind ik dat.
We drinken koffie en ik zie dat mijn moeder naar de muur kijkt daar waar de foto´s hingen van mijn vriend en zijn kinderen... ze is discreet en vraagt niet , wetende dat ik er zelf wel mee kom als de tijd daar is. Niet kan praten nu... het tijd nodig heeft.
Ze kijkt me droevig maar begrijpend aan en ik weet dat haar liefde voor mij groot is....nooit voorbij gaat wat er ook gebeurt. Maar op dit moment wil ik genieten van hun hier bij mij ... geen tranen , geen uitleg nog...

Nadat ze hebben besloten dat het voor hun tijd is om naar huis te gaan ,doet mijn moeder haar armen om me heen en geeft me een paar zoenen... ik zeg: ma ik vind het zo fijn dat jullie er zijn... en ik loop met mijn ouders mee naar hun auto die ze verderop in de straat hebben neergezet, waarom niet bij mij voor de deur ...geen idee.
Ze stappen in en mijn vader keert de wagen ik kijk dit allemaal aan , gefocust op hun gezichten en mijn moeder glimlacht naar me en zwaait ...ze rijden weg ..ik kijk de wagen na en loop terug naar huis. kom de woonkamer binnen en zie de lege kopjes staan en een stukje sigaar van mijn vader in de asbak en verblind door tranen ruim ik het weer op...