Eindelijk is het zover: ik ben verliefd. Op een man die laat uitschijnen mij ook erg leuk te vinden.

Maar ik ben zo in de war... Het maakt mij doodsbang! Ik ben gelukkig en ongelukkig tegelijkertijd. Ik zit stiekem te glimlachen om dan enkele seconden later in tranen uit te barsten... Heb het zo lang proberen onderdrukken maar ik kon het niet meer. Het ging niet meer om ertegen te vechten. Maar ik ben zo, zo bang... Bang om opnieuw gekwetst te worden, bang dat ik hem zal verliezen, ...

Ik weet niet wat ik ermee moet doen. Heb hem mijn gevoelens nog niet opgebiecht... Hij woont behoorlijk ver. Voor zijn werk is hij al enkele keren in mijn buurt geweest. Bij de eerste ontmoeting sloeg de vonk al over, sindsdien is het een traditie dat elke keer hij in mijn buurt is we samen de nacht doorbrengen. Toen was het nog puur lust. Sinds de laatste keer is die lust bij mij overgegaan in liefde. Maar ik weet dus niet of dit het geval bij hem is...

Net zoals mij heeft hij ook al heel wat meegemaakt. Misschien heeft hij dezelfde angsten zoals mij? Bij onze laatste ontmoeting heeft hij het voorstel gedaan dat ik eens bij hem op bezoek ga. Dat is een goed teken toch?

Denk dat ik gewoon langs ga en geniet van de momenten die we samen hebben. Wil niks overhaasten of in bochten wringen, maar toch verlang ik naar méér... Echter durf ik hem dat niet te vertellen, wil hem niet afschrikken.

Oh, ik heb zo verlangd naar dit moment, het moment dat ik terug verliefd ben... En nu ik het ben, lig ik helemaal in de knoop met mezelf! Het is toch echt niet eenvoudig!