Het is bijna carnaval (echte Limburger hier) en ik heb er zin in. Mijn lieftallige ex zit in dezelfde carnavalsgroep, maar ik kan het na twee jaar na onze relatie goed met haar vinden. Wij praten nog regelmatig over problemen en voelen ons veilig, omdat wij nu eenmaal een geschiedenis hebben met gevoelens. De gesprekken die af en toe plaats vinden doen ons zelfs beter met elkaar, dan met onze beste vriend of vriendin. Hiermee wil ik aantonen dat het wel kan en voor de mensen die het willen, het de tijd moeten geven. Bij mij heeft het twee jaar geduurd.

Ik schrijf een nieuwe blog, omdat ik hopeloos opzoek ben naar een pad die ik moet bewandelen, op het moment dat ik iemand leuk begin te vinden. In de twee jaar dat ik vrijgezel ben, heb ik veel nieuwe mensen leren kennen. Een enkele keer een date gehad (waar ik overigens geen kei in ben) en afwijzigingen mogen incasseren. Al om al ben ik gelukkig vrijgezel. Ik word ouder, word minder snel verliefd en durf zelf ook af te wijzen (op vaak subtiele manier om niemand te kwetsen). Echter op het moment dat ik iemand leuk vind, daalt mijn zekerheid, slaap ik slechter en heb ik het gevoel dat ik de persoon bespioneer op bijvoorbeeld social media kanalen. Ik raak niet hopeloos door haar constant te contacteren, maar raak wel in een soort van obsessie, wat ik totaal niet wil. Het is deze keer weer raak. Het gelukkige vrijgezel gevoel is weg en daar baal ik van. Ik wil mij prettig voelen en de dame in kwestie op een relaxe, rustige en gelukkig vrijgezele manier leren kennen in plaats van een obsessie te krijgen die misschien wel voortkomt uit het verlangen naar liefde.

Ditmaal gaat het om een dame waarin de succes kansen minimaal zijn, naast dat ze een relatie heeft, vindt zij naast mij ook iemand anders leuk. Het gaat mij bij deze blog dan ook niet om de persoon in kwestie, maar het vaste patroon dat voortvloeit uit liefde, verliefd zijn op de liefde?

Herkent iemand zich hier in?