Zo ik ben net als een gek mijn hele huis door gegaan en heb alles wat hij me ooit gegeven heeft in een tas gedaan en die tas weggezet. Ik heb zelfs de ring die hij me gaf afgedaan, en dat had ik vanaf het moment dat hij me die gegeven had nog nooit gedaan. Nu heb ik mijn omas ring om, die is wel een beetje te groot maar dat went vast nog wel.

Nu nog een paar dingen op de rails krijgen, eten (ik ben in 4 dagen 4 kilo afgevallen) minder roken (ik lijk wel een schoorsteen) en niet meer huilen (makkelijker gezegt dan gedaan).

Ik wou dat ik nummerherkenning had dan hoefde ik hem ook niet meer te spreken, mischien ook een idee voor de toekomst. Heb nu even mijn buik vol van alles wat er uit Amerika komt (sorry mam en zus) ik wil er even niets van weten.

Gaat dit gevoel ooit beter worden.....mijn hoofd zegt TUURLIJK mijn buik en hart denken er duidelijk anders over.

Wat was ik aan het denken toen ik iets met hem begon, dat hij hier voor altijd zou blijven, bij mij? Ik zou toch beter moeten weten, iedereen wil vroeger of later naar huis terug, of ben ik nou gewoon dom om een kind van een nederlander te krijgen en niet van een amerikaan. Of ga ik over een aantal jaar ook terug, bij mams wonen ofzo, ik denk het niet IK ben hier geboren dit is mijn thuis amerika trekt mij helemaal niet.

Ben ik nou gewoon super eigenwijs dat ik hier niet weg wil? Dat ik mijn kind niet bij zijn vader een vriendjes weg wil rukken om in een land als de VS opnieuw te beginnen. Trouwens wat is er zo goed aan de VS, ik woon liever hier, sterker ik hoor hier en mijn zoon ook. Waarom vroeg hij me dan mee te gaan, omdat hij wist dat ik nee zou zeggen? Wat is er mis met in Nederland wonen, ok hij verdient minder als hij niet meer met F16 werkt, maar............nee dat vertelde hij me zelf hij is aan die standaard van leven gewent en wil er niet onder zitten.

feitelijk ben ik dus gedumpt voor een vette paycheck, mmmm ook leuk om te weten

-MANI-