We zijn weer aangekomen aan een rondje wraakgevoelens.... Na een vrij luchtige mail met foto’s van ons hondje en de vermelding dat we eigenlijk die dag 5 jaar samen zouden geweest zijn, welliswaar zonder enige reply van zijn kant, borrelt de razernij weer op. Vooral nadat hij gisteren op msn, nadat IK hem weer had aangeklikt, heel vriendelijk vraagt hoe het ermee is. Hallo??? Zijn je emotionele vaardigheden nu echt volledig gekrompen naar het niveau van die van een garnaal? Geen woord over die mail, enkel een vluchtig bedankje voor de foto’s. Razend wordt ik soms op die “happy living my live” attitude van hem. Hij heeft wel een ander leven kapot gemaakt! Dat hij dat maar nooit vergeet! Kon hij maar eens een half uurtje voelen hoe ik mij al 9 maanden voel.. soms ben ik zo kwaad dat ik zin heb om zijn nieuwe “mid life crisis”-auto-die-hij-gekocht-heeft-om-indruk-te-maken-op-zijn-12 jaar-jongere -tiener in elkaar te rammen of eens goed met mijn autosleutel “rotzak” in zijn deur te kerven. Geld (ahum, mega lening) voor die 5 jaar oude aso-bak heeft hij wel, maar terugbetalen van het geld dat ik in “ons”huis heb gestoken is er teveel aan. Dit is zo het beeld van een dertiger die zich in een premature midlife crisis bevindt: blitse wagen, jonge vriendin, uitgaan, leven van dag tot dag. Want ja: IK wou een huis, IK wou kinderen, IK had een echt toekomstplan...van bindingsangst gesproken. Al die jaren van energie steken in een relatie waar meneer uit gaan lopen is, het hazepad gekozen... het werd te warm onder zijn voeten. Ik moest weeral eens op de verkeerde vallen... ik ben een echte believer nu: Liefde is blind, zo blind al een mol!