Het begon net als een sprookje. Nu net 3 jaar en 2 maanden geleden. We hadden elkaar leren kennen via vrienden op oudejaarsavond. Hij zag me wel zitten, maar ik vertrouwde hem niet helemaal. Dus ik liet het wat afweten. Nadat hij 20 dagen lang heel veel moeite voor me had gedaan (bloemen op auto leggen, elke dag bellen en smsjes sturen...) heb ik dan toch maar toegegeven. De eerste week toch nog wat twijfelend, maar daarna liep alles perfect.

Het duurde niet lang of mijn ouders ontmoetten zijn ouders, het klikte ook meteen. Zij werden beste vrienden, gingen samen op reis en er ging geen dag voorbij zonder dat ze elkaar zagen. We kregen ook vaak de naam van het droomkoppel. We waren heel gelukkig, zelden ruzie en na 2 maanden samen woonde hij al bij mijn ouders in.

Daar werd het nog beter, we konden elkaar geen moment meer missen. Daarna wou hij bij mijn ouders komen werken (ze zijn zelfstandig) en ook daar hebben we voor gezorgd. Na een jaar en half samen te zijn hadden we besloten om gewoon eens rond te kijken voor een huis. Met als gevolg dat we meteen een hadden gevonden.

Een nieuwbouw ruwbouw. Met andere woorden, we moesten alles nog zelf bouwen, maar alles naar ons idee. We hebben daar een jaar aan gezwoegt samen met familie en vrienden. Het was echt een prachtig huis, zeker voor mensen van onze leeftijd. We zijn er dan ook meteen ingetrokken.

De eerste dag al hadden we besloten ons een hondje te halen, een pracht van een dier. Ik liep op roze wolkjes. Kon me volledig uitleven in mijn huishouden en het zorgen voor hem en ons hondje. Ik kon mijn geluk niet op. Dit ging zo meer dan negen maanden lang.

Tot hij op een bepaalde dag naar mij kwam en zei dat hij ongelukkig was. Hij wist ook niet waarom, maar zo kon het niet verder. Ik dacht dat er iets mis was met hem en heb hem naar een psycholoog gestuurd. Ik beloofde ook steeds dat we er samen wel ging uitraken. Een week nadat hij me dat vertelde mocht hij gaan naar de psycholoog.

Ik was nieuwsgierig en vroeg meteen toen hij thuiskwam hoe het was geweest. Het enige antwoord ik kreeg was dat hij nu nog meer besefte dat hij ongelukkig is en zo vlug mogelijk terug naar zijn huis (zijn ouders) wou. Dit heeft hij me om 17.00u verteld en om 21.00u zat ik al terug thuis bij mijn ouders.

We zijn nu 3 weken verder. Kan het nog steeds niet geloven en droom er elke nacht van. Ik heb het zo moeilijk. Zelfs wanneer ik aan hem denk, denk ik nog aan "schat". Overdag doe ik me goed voor tegenover mijn ouders, zijn ouders, familie en vrienden. Maar s'avonds ben ik een wrak. Ik heb geen grotere droom dan gewoon terug te kunnen keren naar enkele maanden geleden en zo gewoon heel mijn leven leiden. Ik ben alles kwijt: mijn man, mijn huis, geld verloren, vrienden en schoonfamilie. Ik leefde voor hem en nu ben ik mijn doel kwijt!