Dag beste lotgenoten,

Jeetje wat een ellende hebben we allemaal.
In ieder geval heb ik nu al het gevoel dat ik er niet alleen voor sta.
Al die berichten met onze leed en daarna die opbeurende reacties daarop.
Ik zal iig een tip van een lang verhaal oplichten want ik ben nu te emotioneel om alles te vertellen.
Ik heb mijn ex (ook ik haat het woord) 17 jaar geleden ontmoet toen zij 19 was en ik 29.
We hebben eerst een maand ongeveer veel met elkaar opgetrokken en gesproken op vriendschappelijke basis voordat ik verliefd op haar werd en dat aan haar uitte.
Zij had net een hoop ellende achter de rug, en ik kwam op het juiste moment binnenvallen.
Onze relatie was er 1 met pieken en dalen.
De dalen waren vrij heftig in de zin dat we best veel mot gehad hebben, en de pieken toch wel de geboortes van onze 2 kinderen.
Ik heb altijd het gevoel gehad dat we toch onafscheidelijk zouden blijven en mijn liefde bleef toch wel bestaan voor haar.
Ongeveer 1,5 jaar geleden is mijn ex onderuit gegaan met een burn-out.
Hier is zij er bovenop gekomen met hulp van een therapeut waar zij nog steeds onder behandeling is.
Ongeveer een half jaar geleden begon ze steeds chagrijniger te worden en ons seksleven ging op een heel laag pitje.
2 weken geleden barstte de bom, en vertelde ze mij dat ze niet meer van hield.
Doordat wij in een koopwoning zitten en 2 kinderen hebben, is het besluit genomen om het huis te koop te zetten en er voorlopig ook voor de kinderen met zijn allen te blijven wonen.
Helaas komen er nu in de gesprekken die we voeren allerlei verwijten naarboven.
De situatie is eigenlijk niet te harden.
Noodgedwongen slapen we zelfs in hetzelfde bed.
Zij is degene die deze beslissing genomen heeft.
Ik was wel met haar eens dat het zo niet langer kon, maar het doet zo ontzettend veel pijn.
Ik mis haar ontzettend terwijl ze gewoon naast me ligt.
Af en toe lijkt het net of ze toch de deur weer op een kier zet, om dat dan een dag later weer dicht smijt.
Ik kan er met mijn hoofd niet bij.
Mijn leven is totaal omgegooid door een therapeut en een boek genaamd scheiden of blijven.
Natuurlijk heb ik ook mijn fouten gemaakt.
Maar uit wat ze mij vertelt vind haar therapeut het een goede stap om voor zichzelf op te komen en haar geluk ergens anders te zoeken.

Ik weet het echt niet meer.
Voel me leeg en verrot.
Gelukkig heb ik mijn kinderen nog.
Ik vind dit voor nu goed.
Ben te emotioneel.
Ik weet zeker dat er nog wat is.

Oeleke