Ik weet niet zo goed waar ik moet beginnen.
Ik ben degene die het ooit uit heeft gemaakt. Ik voelde me heel erg geremd en verstikkend in onze relatie en sommige dingen irriteerde mij zo enorm dat ik er niet mee verder kon. Ik voel me hierdoor ook de boosdoener die eigenlijk niet mag klagen en ook geen verdriet mag hebben, ik heb het immers zelf uitgemaakt, en nog lang geleden ook zelfs.

Nu ik er over na denk het is al langer dan een jaar uit ik weet zelf niet eens meer hoe lang omdat we nadat ik het uit had gemaakt nog gewoon goed contact met elkaar hadden. We sliepen regelmatig nog samen en we gingen samen op stedentrips of een kleine vakantie, samen zwemmen en samen leuke dingen doen.
Nu ik er over na denk vraag ik me af waar de tijd gebleven is. Achteraf is het allemaal zo snel gegaan.

Anyway. Nadat ik het uitgemaakt had ging het erg slecht met m'n ex ze raakte in een depressie en ik zag haar achteruit gaan. Het ging zo slecht dat ze regelmatig aan zelfmoord dacht en zich meerdere keren van het leven probeerde te beroven.
Ik kon haar niet laten vallen ik hield nog ontzettend veel van haar en doe het nu nog steeds ondanks dat ik weet dat ik nooit een relatie met haar zou willen. Dus ik bleef haar helpen, probeerde haar te ondersteunen en te zorgen dat ze hulp kreeg (wat trouwens erg langs heeft geduurd ondanks dat m'n ex wel aangaf bij verschillende instanties dat ze hulp wou). Naast haar professionele hulp heb ik altijd voor haar klaar gestaan, ze hoefde maar te roepen en ik stond klaar voor haar. (ze heeft hier voor mijn gevoel nooit misbruik van gemaakt want we waren altijd open en eerlijk tegen elkaar.)
Ik was de enige met wie ze echt kon praten waar ze open kon zijn en zich niet hoefde te schamen, waar ze kon huilen zonder dat iemand daar meteen een mening over had. En ik vond het fijn om er voor haar te zijn.
Er zijn meerdere momenten geweest dat ik echt dacht dat ze zelfmoord zou plegen en dat ik dacht haar nooit weer te zien. En dan zit je thuis met je mobieltje in je handen alleen... en het blijft stil, geen reactie meer. De tranen springen gewoon in m'n ogen als ik dit typ en hier aan terug denk.
Zulke momenten zijn zwaar en hebben psychisch ook wel wat met mij gedaan.

Anyway na mijn vakantie die ik met andere vrienden had. Sprak ik mijn ex weer en ze vertelde dat ze iemand had leren kennen via internet. Op een of andere manier gaf zit mij in eerste instantie wat opluchting. Dezelfde avond toen ik alleen in bed lag werd opluchting verdriet. Dan denk ik na over alle leuke dingen die we gedaan hebben de lange tijd dat we samen geweest zijn(lang voor mij) en dat ik dat allemaal moet gaan missen. Dat is nog het ergste het gevoel dat ik alleen achter blijf en nooit meer iets met haar ga doen terwijl dit zo gewoon was geworden terwijl we zoveel plezier samen hadden.
Ze vertelde dat ze verder wou, dat ze ook een huisje boompje beestje wou en later ook graag kinderen zou willen. Ik gaf haar in m'n gedachten groot gelijk. Ik wou geen relatie meer met haar, ik moet er niet aan denken dat we later kinderen zouden krijgen en dat mamma ineens dood op bed ligt omdat ze depressief is. (misschien sterk overdreven maar die gedachte is wel eens in mij opgekomen)

Ze kent haar nieuwe date inmiddels ongeveer 4 week en ik denk dat ze al vrij snel over gaat op een relatie. De jongen staat in ieder geval te trappelen en wil heel graag met haar, zij wou het langzaam aan doen.

Ondertussen zit ik thuis... op haar kat te passen omdat ze 2 week met haar ouders op vakantie is... Zucht hoe raak ik toch altijd in zulke situaties verzeild.
Ja iedereen zegt het en ik lees het overal op internet, contact verbreken en verdergaan. Maar voordat ze deze jongen online had ontmoet gaf ze aan geen interesse te hebben om een ander te zoeken. En we hadden het altijd zo leuk ondanks dat we geen relatie hadden waren we ontzettend goede vrienden.

Vanavond krijg ik een appje dat ze verdrietig is en aan het huilen is, ze ging met haar date mee naar zijn huis en blijft daar vannacht slapen. Ik vroeg haar wat er aan de hand was, ze zou zo terug appen een uur later maar een geappt hoe het nu ging maar geen reactie.... Dat maakt me verdrietig. Niet alleen dat ze niet reageert maar ook dat ze met hem in bed ligt. Reden te meer dat ik al het contact zou moeten verbreken.

Het vreemde is, als ik dit verhaal van een ander zou lezen dat zou ik precies weten wat hij/zij zou moeten doen maar als het je zelf overkomt is blijkbaar alle logica van tafel.

Ik kan wel janken, soms denk ik het is beter zo, soms denk ik nee ik wil haar terug, soms denk ik misschien moet ik toch weer een relatie met haar proberen, soms denk ik zolang zij maar gelukkig wordt.