Hoi lieve mensen,
Ik zit al een paar dagen mee te lezen maar was nog niet in staat om over mijn pijn te schrijven. Nu aan de vooravond van " mijn laatste spullen" ophalen wil ik de stap wagen. Sinds afgelopen maandag ben ik weer
" single"... En bah wat voelt dat raar en verwarrend. Ik heb een relatie van 3 jaar achter de rug waarin ik
2.5 jaar heb samengewoond.Toen ik mijn vriend leerde kennen was ik alweer een tijd vrijgezel maar had net pas een eigen plekje weer. Alleen hij wilde graag in Belgie blijven wonen en ja wat deed ik.... Verhuizen naar Belgie. Ik was verliefd en wilde niets liever dan samen met hem mijn leven opbouwen. Maar na een jaar kreeg hij een zware emotionele dip. Of beter gezegd een burn out. Alcohol en ( soms drugs ) kwamen daar ook bij kijken, hij wilde nl vluchten van de realiteit. Ik heb hem lange tijd en zo goed mogelijk geprobeerd te steunen. Dat ging dus met vallen en opstaan. En uiteindelijk zag ik mij soms als een schooljuf terwijl ik dat niet wilde. Maar je doet en probeert alles om diegene die je lief hebt te helpen. Alle tactieken uitgeprobeerd. We hebben wel kunnen praten maar dat ging vaak maar tot een bepaalde hoogte en dan klapte hij weer dicht. Na een tijd waarin ik hem geen adviezen en hulp meer heb geboden wilde hij zelf hulp gaan zoeken en dat heeft hij ook gedaan bij een psychologe. Dat heb ik erg weten te waarderen en respecteren. Hij wilde er ook niet bij de pakken neerzitten. Maar goed om een lang verhaal " kort " te maken.... Uiteindelijk hebben we besloten om uit elkaar te gaan. Hij had al 2x eerder in de afgelopen 3 maanden aangegeven dat het misschien eens tijd was om een time out te nemen omdat hij niet meer wist wat hij voor me voelde. Toen wilde ik dat niet want dat betekende dat ik zou moeten gaan. Het huisje stond op zijn naam en eerlijk is eerlijk hij betaalde meer dan ik. Dus ik snap ook wel dat ik moest gaan. Alleen ik stond niet achter die time out omdat ik dan zei dat de deur dicht was tussen hem en mij, omdat ik me aan de kant gezet voelde. En ik moest mijn ouders op mijn leeftijd uitleggen dat ik misschien " even " thuis kom wonen omdat hij het even niet meer weet. Dat voelde niet goed. In de tijd erna toch weer ruzie gehad en ook teleurstelling omdat hij niet sterk genoeg was tegen de drank of drugs en hij kwetste me dan met dingen. Dus ik kon er niet meer goed tegen. Dus afgelopen vrijdag heb ik hem voorgesteld dat we de tijd voor ons zelf moeten gaan nemen.
Hij was erg geschrokken en zeer emotioneel, zo had ik hem in 3 jaar tijd niet gezien. Hij stemde ermee in en wist ook dat het nodig was om tot onszelf te komen en te kijken wat we voor elkaar voelen.Hij heeft me het hele weekend geholpen en was zoooooooooooo lief tegen mij. Hij bleef zeggen dat hij van me houd en dat hij de tijd goed gaat benutten om aan zichzelf te werken( waar hij al mee bezig was ) en te kijken wat zijn gevoelens nog meer gaan doen ten opzichte van mij. Ik wil ook graag aan mezelf werken omdat ik niet meer afhankelijk wil zijn. Die fout heb ik teveel gemaakt in relaties en me altijd volledig gewijd aan mijn partner.
We hebben afgesproken geen contact te hebben en ik ben al 2x de fout in gegaan. Vooral de 1e avond alleen. Maar hij smste lief terug dat ik geen excuses hoefde te maken dat ik smste als ik dat zo voelde, en dat ik het einddoel goed voor ogen moest houden. Gisteren smste ik nog toen ik " ons" programma keek een korte opmerking maar daar kreeg ik niks op terug.Vandaag smste ik zo zakelijk mogelijk dat ik morgen de laatste spullen kom halen en ik kreeg ook een zakelijk OK terug. Dit voelt zo zwaar..... Ik hou ondanks alles zoveel van hem en ik voel me ergens ook schuldig omdat hij wel met zichzelf bezig was. En van de ene kant... Hij wilde graag tijd omdat hij niet meer wist wat hij voor me voelde. Alleen die laatste dagen... die staan nog in mijn gevoel en geheugen gegrift. Het was zo oprecht... En toch heb ik het gevoel dat het hem veel makkelijker afgaat dan mij. Alsof hij echt opgelucht is??? Dan vraag je je af... Maak ik me wat wijs dat het gaat goedkomen? Pff.... Sorry voor dit lange verhaal...... maar ik kan het met niemand delen want de mensen om mij heen snappen niet dat ik hier pijn van heb. Ik zou toch blij moeten zijn??? En dit is mijn eerste stap aan werken aan mezelf ( dat klopt wel en daar heb ik geen spijt van) maar mag ik dan geen pijn hebben??? Het was geen " slechte " man.... Ik heb namelijk van hem gehouden.... Dat zegt toch ook iets?!

Liefs hartje

P.S. Ik leef met iedereen hier enorm mee en put kracht uit de verhalen van mensen die al " verder " zijn....