Het is nu 1 week en 1 dag geleden dat het voorbij is. Na nog 1 telefoontje van mij, nu 6 dagen geleden, is er helemaal geen contact meer geweest. Er is geen ruzie, echt helemaal niet. Diep in mijn hart zou ik de kracht willen hebben om hem in mijn leven te laten bestaan als vriend. Want dat waren we ook echt.......maatjes, zo vertrouwd bij elkaar, zo goed bij elkaar. maar hoe doe je zoiets?? Eerlijk is eerlijk, wil hem nu vooral als vriend (omdat hij me niet meer wil als zijn meisje) in de hoop dat als hij me ziet hij weer verliefd op me wordt of zoiets. Aan de andere kant is mijn verdriet zo intens dat ik vrees hem nooit meer te willen zien of spreken, omdat ik daar kapot aan ga! Wat is jullie ervaring hiermee?
Moet ik dit wel willen op termijn of maak ik mezelf kapot.

Overigens gaat het inmiddels alweer zo slecht met me dat ik maandag naar de huisarts ga. Toch weer een psycholoog nodig. Toch eens echt werken aan mij eigenwaarde en zelfvertrouwen. Want ook al zegt iedereen: je bent een hartstikke leuke en knappe meid, voel ik me waardeloos, mislukt, niets waard......waarom?

Ik heb al eens in zo'n put gezeten waarin ik mijn familie ontzettend veel zorgen en verdriet heb bezorgd....nooit wil ik hun of mezelf dat ooit nog eens aandoen en toch ben ik weer hard op weg die verkeerde kant op. Zien jullie dat ook? Ben ik weer aan het zwelgen in zelfmedelijden? Zet ik mezelf weer in de slachtofferrol?

Bedankt voor iedereen die naar me wil luisteren.................
xx