Ooit tijdens ons, dacht ik in een licht paranoide bui, is it a game? Een spel waarin ik de niet wetende spil ben, zonder mij geen spel spanning, een spel om me iets te leren, een spel waarin ik gebruikt wordt? En nu nu lijkt het er steeds meer op. Raadselachtige teksten worden me door mensen toegefluisterd, dingen worden vertelt, altijd half, ik weet het niet en miscchien los ik deze puzzel op misschien niet. Mocht het me lukken schrijf ik een boek.

Wat ik inmiddels wel weet, is dat hier veel meer speelt dan alleen een relatie breuk. Er is iets met hem en zijn familie. Met haar en met de vrienden, die hij kiest, of liever overheeft. Hij zei als je tegenmensen zegt dat ik geen prater ben geloven ze je toch niet met hen praatte ik wel. En meer van dat soort dingen hoor ik nu van hem maar ook van anderen. Soms vaag, raadselachtig en maadag is het A en dinsdag is het B, soms in een bang moment denk ik, wie kan ik vertrouwen? In iedere geval mezelf, jazeker, mijn vrienden en familie.

Ik denk dat ze allen aangevreten zijn door het blow virus. Het vreet zich in hun brein de wereld is voor hen niet meer logisch en ik wordt sterker, langzaam aan, kan ik denken hij vervalt in wie hij hier was, wat hij hier was, liegen, blowen, zuipen en niet echt om je geven, kan hij niet. Op een dag krijgt ze wat ik kreeg.

Maar de puzzel wil ik misschien nog te graag oplossen. Ik kan al beter loslaten en zien dat ik echt te lief was voor hem. Iedere dag een stap verder,

Eeffie