De wil om hier uit te komen zit zo diep, toch zit ik met onzichtbare draden nog aan ex vast. Ik kan die draden niet zien, anders had ik ze allang losgerukt. Echt wel. Het is toch een raar iets dat ik nog geen 1 dag rond heb gelopen zonder ex in mijn gedachten, na zo een tijd...........hoe vermoeiend zeg!

Elke dag denk ik, ik wil het niet meer. Echt, het is een verlangen. Van alles geprobeerd en natuurlijk ben ik vooruit gegaan, zeker wel, alleen de gedachten loslaten lukt niet. Het houden van zal steeds wel minder gaan worden en dan zal ik op een dag denken, ik ben los.......het zit zo in mijn systeem. De balans is door de shock zo uiteengerukt in mijn brein...eer dit weer in zijn balans is?

En ook los van het totaal niet begrijpen van een ander zijn denken en handelen, met alle respect zeg. Heeft me wel kapot (bijna) gemaakt. Het knaagt ook wel, dan weer dagen minder en dan weer meer, hoe pijnlijk ook. Als ik hier uit kom, wat zal ik sterk zijn zeg. Alsof ik daar nog op zat te wachten, nee! Ik heb dat niet nodig gehad.

Even in mijn dagboekje 'Ldvd' geschreven, het van me afschrijven voelt wel goed. Zo even voor het slapen gaan, hopende dat morgen die eerste dag komt zonder ex in MIJN gedachten. Ik voed het niet meer en toch...voed ik het wel blijkbaar anders was ex er niet meer. Komt ook door het houden van wat groot was. Man, ga toch een uit mijn kop. Nee hoor, blijf nog even lol.

Het houden van (verliefdheid) is wel heel veel gevoed geweest, zoveeeeel dat ik nu een te erge afkick onderga van ex.
Nooit meer zal ik me zo open zetten bij een man als ik al een kleine alarmbel hoor, dan zal ik verdwijnen. Nooit meer zal ik gaan met iemand die totaal anders denkt, ben je dan zwaar verliefd, dan ben je bij voorbaat al verloren. Het is de eerste en de laatste keer geweest. Nog nooit meegemaakt in mijn leven, ik ken dat echt niet. Omdat het niet een nomaal handelen is, dat maakt een mens kapot (bijna). Het was ons streven in de relatie om het te laten slagen, alleen met een anders denkende is het onmogelijk! Dat zag ik niet in omdat ik zwaar verliefd was. Actie-reactie.

Ik kom er wel, natuurlijk, het gaat lukken, moet gewoon. Ik WIL dat ook heel graag. Dat is ook mijn streven, dat ik het kan gaan inzien, wat ik al doe, door de emoties wordt het vaak vertroebelt. En komen er ook schuldgvoelens. En ik weet wel of het nu terecht of onterecht is, het vergiftigd van binnen, dus is er geen meerwaarde. Waarom doet een mens het dan hè?
Ik weet heus wel hoe de dingen in elkaar steken en dan gaat het een tijdje goed en val je in je oude gedachten door de emoties van het houden van nog, wat wel steeds minder wordt. Gelukkig maar, of je raakt er aan gewent. Wat het ook is, het doet er niet toe, als ik er maar van af kom! Ik ben rustiger geworden in het liefdesverdriet doordat de emoties meer zijn gaan liggen, toch komt er nog zomaar zo een emotie omhoog die je zo uit je balans brengt en dan denk ik hoe is het toch mogelijk, na zo een tijd nog. Nou het is een heel verhaal geworden dagboek ik lees het morgen wel terug.

Nu ben ik een hardere methode voor mezelf aan het uitvoeren. Het moet nu maar eens anders!